Een bewogen weekend, dat was het zeker. Real Madrid en FC Barcelona gingen op dezelfde avond onderuit zónder het netje te laten bollen. Dat gebeurde voor het laatst in de 22e speelronde van het seizoen 2000/01 volgens de feitjesman van COPE. Daar Sevilla ook nog eens onderuit ging bij Granada, is Atlético de enige van de CL-afvaardiging die met 3 punten het weekend uit gaat. Dan hebben we het nog niet over de zondag gehad waar Parejo zijn oude liefde pijn deed en Real Sociedad de koppositie pakte met een duidelijke 0–3-zege bij Real Betis. Kortom: genoeg om te na te beschouwen.
Sevilla’s nederlaag
Begin februari dit jaar was het voor het laatst dat Sevilla een wedstrijd in de Liga verloor; dit weekend is die reeks ‘eindelijk’ ten einde. Granada-uit is überhaupt voor geen enkele ploeg makkelijk; zeker niet voor een Sevilla dat zichzelf geen expert ‘spel maken’ mag noemen.
Lopetegui kende voor de wedstrijd al een fikse tegenvaller door het wegvallen van Koundé met Covid. Zeker tegen Chelsea gaat dat een aderlating zijn. Wie Sevilla op regelmatige basis kijkt, weet hoe zeer zijn ster al rijzende is en dat Diego Carlos naast hem ook veel kwaliteit herbergt, maar soms een slippertje kan begaan. Tegen Granada leek dat ‘gat’ van Koundé op zich nog mee te vallen. De eerste helft was mat, maar Navas en Munir gaven meerdere aanzetten tot iets interessants in aanvallend opzicht. Lopetegui moest sowieso wel naar de tekentafel om aanvallend wat meer te bewerkstelligen, maar dan kun je geen domme minuut van Jordan erbij hebben waarin hij twee keer geel pakt.
Met Ocampos en De Jong als omzettingen na rust probeerde Sevilla met 10 man een resultaat te halen, maar ze waren eigenlijk alleen vlak na rust gevaarlijk met een counter waar Ocampos goed omschakelde en Munir uiteindelijk op de paal schoot. Voor de rest was het een en al Granada met Foulquier als uitblinkende wingback aan de rechterkant. Zijn wisselwerking met Machís en Puertas was prima, maar de 1–0 viel uiteindelijk in de 81e minuut na een goede voorzet van Foulquier op het hoofd van middenvelder Yangel Herrera. De jonge Venezolaan brak de ban met een goede kopbal, zoals hij op de openingsdag ook al het duel tegen Athletic Club openbrak. De defensieve middenvelder laat daarmee de veelzijdigheid van zichzelf en Granada zien. Ze zijn organisatorisch zeer solide en kunnen met veel verschillende namen tot een doelpunt komen. Voor PSV wordt het dus een boeiende test.
Atlético mazzelt en ziet Barça/Real Madrid zwalken
Om 16:00 kon ik nog niet bevroeden dat aan het eind van de dag Atlético de grote winnaar van de dag zou zijn. Immers, Atlético ging niet lekker de interlandbreak in met twee keer bloedeloos 0–0 en dan na de interlands Celta op je bordje (al twee seizoenen daar zonder zege) is niet prettig. Simeone moest het ook nog eens stellen zonder Lodi, Giménez en Saúl met kwetsuurtjes zo vlak voor Bayern-uit. Alle ingrediënten voor een lastige middag. Om de zure smaak van voor de interlands weg te spoelen, was daar na vijf minuten meteen de 0–1 van Luis Suárez. Koke leidde dat met een fijn balletje in, waarna via Manu Sanchez en Diego Costa El Pistolero de doelpuntendroogte beëindigde. Suárez en Costa, dat kan nog eens wat worden samen. Alleen drukte Atlético na de 0–1 niet door. Celta kreeg ruimte om te groeien in de wedstrijd en creëerde veel kansen, alleen komen die een doelpuntenmaker pur sang tekort om echt een rol van betekenis te spelen in de Liga. Celta beloont zichzelf dan niet, de krachten vloeien weg en in de slotfase is er dan nog even magie van Joao Félix. Zoek de 0–2 even op, zo prettig hoe Félix zich uit een lastige situatie danst en kiezelhard op de lat schiet waarna Carrasco 0–2 maakt. Celta was beter, maar Oblak en Atlético rennen met de 0–2-zege weg. De club uit Vigo staat nu alweer onderin de lijstjes qua verliespunten en dat is eigenlijk zwaar onnodig. Simeone zal het geen reet uitmaken hoe ze winnen, maar zag ook Costa voor drie weken wegvallen. Dat bovenop alle andere pijntjes in de selectie is niet lekker.
Real Madrid moest daarna in actie komen tegen Cádiz. Op papier zou je zeggen; prima kans voor Zidane om wat spelers rust te gunnen voor het geweld met CL en Clásico. Casemiro en Valverde kregen rust, ik gok zomaar vanwege de Zuid-Amerikaanse trip, maar dat bezuurde Zidane flink. Real Madrid kan niet meer zonder die twee; de een brengt stabiliteit en controle, de ander is als een dynamo zowel defensief als aanvallend voortdurend aanwezig. Cádiz verraste met de zeer verrassende wisselwerking tussen Negredo en Lozano in de spits met assistentie van Jose Mari en Salvi. Real Madrid wist zich er geen raad mee en dat leverde een spervuur aan Cádiz-kansen op in het eerste kwartier. Ramos en Varane moesten alle zeilen bijzetten maar konden niet voorkomen dat Cádiz uiteindelijk op voorsprong kwam via Choco Lozano. Op het half uur buurtte Lozano nog eens met een grote kans en daarna was het, op kansen van Benzema (lat) en Negredo na, eigenlijk een karige wedstrijd. Real Madrid wisselde vier keer bij rust, maar het hielp niets. Cádiz kon betrekkelijk eenvoudig een resultaat verdedigen zoals het al vaker deed. De promovendus imponeert vooralsnog wel met tegenstander ontregelen, toeslaan en resultaatje verdedigen; 10 punten uit 6 wedstrijden is heel weinig mis mee. Zeker als het uitzeges bij Athletic Club en Real Madrid bevat. Zidane bleef verbijsterd achter in zijn 150e Liga-wedstrijd, wellicht de slechtste onder zijn leiding?
FC Barcelona maakte er later op de avond ook een rotzooi van. Tegen een Getafe ligt dat iets meer voor de hand, en nog meer als de sterke linkerkant van Barça noodgedwongen gescheiden wordt. Alba liep tegen Sevilla voor de interlands au op, dus speelde Dest; voorin koos Koeman voor Pedri en Dembele. Ansu Fati kan je in eerste instantie ook maar beter niet riskeren tegenover Nyom en Damian Suárez. Alleen heeft Barça stiekem niet de luxe om dat in een nieuw systeem en zo vroeg in het seizoen zich te kunnen veroorloven. Zo waren Messi en een vertrouwensloze Griezmann de grote mannen voorin; tegen Getafe moet de eerste kans dan zeker raak zijn. Messi schoot op de paal, maar de grootste kans van de eerste helft was op het halfuur een gouden voor Griezmann na prima werk van de 17-jarige Pedri; hopeloos hoog over. Als tegen Getafe goals uitblijven, tikt de klok nog sneller dan die normaal doet. Getafe ontregelt, zuigt en countert via voornamelijk Cucurella. Als De Jong dan te laat is bij Djene en Mata vanaf 11 meter 1–0 maakt, weet je eigenlijk al hoe laat het is. Met name Nyom speelt dan het spel perfect, zodat hij deze maandag de nieuwe Bad Boy genoemd wordt. Het is vaak weinig over hem gegaan als er over Getafe geklaagd werd, maar na zijn onderonsjes met Ajax, Koeman en Fati staat hij eindelijk op de voorgrond. Barça verliest het gevecht tegen de klok, met zichzelf en de matige selectiebreedte komt dan op tafel te liggen.
Atlético als lachende derde, Atlético met maar 4 verliespunten, als enige. Dat is een bijzondere uitkomst na deze zesde LaLiga-speelronde waarin Atlético ook net zo goed puntverlies had kunnen lijden. Volgende week staat er ook nog eens een Clásico op het menu. Met een zege tegen Betis kunnen ze even een klein gaatje pakken op een van de concurrenten.
De wraak van Parejo, controverse in Villamarín
Als de CL-clubs op zaterdag in actie zijn gekomen, is de zondag lang niet altijd even verheffend. Alleen bood het schema ons Villarreal v Valencia. De ambitieuze subtopper tegen de gevallen macht; Parejo tegen zijn oude liefde. Gracia zit gewoon nog op de bank bij Valencia ondanks alle stampij in de interlandperiode, terwijl Villarreal het zonder Gerard Moreno en Pervis Estupiñan moet stellen voor een periode.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik door Ajax pas na een half uur inschakelde toen het 1–0 stond voor Villarreal (penalty Alcacer). Dat was nog net op tijd om Guedes na een korte corner heerlijk 1–1 te zien maken. Het lijkt erop dat dat slechts een kort Valencia-intermezzo was, want in de tweede helft was het een en al Parejo en Villarreal. Laag, midden of hoog op het veld bracht hij Villarreal aan het voetballen. Uitgerekend hij scoorde de 2–1. Een heerlijke inslag van ver via de lat, met de nodige verontschuldigingen aan de fans die hem nog altijd liefhebben. Waarschijnlijk alleen niet aan Meriton, het Valencia-bewind dat hem wegpestte. Alsof de duivel er mee speelde was hij op het eind niet in staat om verder te spelen na een spierprobleem in zijn linkerbeen. Het lijkt erop dat hij er vier weken uitligt. Een topperformance in zo’n bewogen wedstrijd maar wel even zoet. How about mixed feelings.
Zo nestelde Villarreal zich dus aan kop met elf punten; laat op de avond kwam Real Sociedad daar nog overheen op doelsaldo. Vooraf hoopte je bij Betis v Real Sociedad met zoveel prachtvoetballers op een voetbalfeest, maar dat viel helaas flink tegen ondanks dat de koppositie voor beiden op het spel stond. La Real liet pas na 38 minuten zien wat het in haar mars had met een goed onder de druk uitgespeelde aanval; Willian José schoot onbegrijpelijk naast. Vlak voor rust pakten ze toch wel de leiding: Monreal stuurde Oyarzabal diep over de linkerflank, die laag kon voorzetten zodat Portu de 0–1 binnen schoof. Het klinkt betrekkelijk eenvoudig en zo ging het ook. Pellegrini moest wel wat omzettingen voor Betis doen om de boel aan de praat te krijgen. Met de ingekomen spits Sanabria leek Betis ook meteen na rust op gelijke hoogte te komen; het resulteerde in het verst gezochte buitenspel wat ik in tijden heb gezien. Betis benadeeld, Real Sociedad komt goed weg. Dat gebeurde later nog eens toen bij een corner flink werd vastgehouden door Le Normand en Sanabria; shirtje kapot, maar beiden vasthouden betekent toch echt niet meteen een penalty. Discutabele situaties, de enige momenten waarop Betis van zich deed spreken. Het was allemaal mondjesmaat; pas in de 71e minuut zagen we weer een goed voetballend moment. David Silva met een heerlijke steekbal op Isak; Bartra die dat dramatisch inschat, voorbij wordt gelopen en de overtreding wel moet maken. Een koud kunstje voor Oyarzabal, 0–2. Januzaj mocht daarna nog invallen en ook op schitterende wijze 0–3 maken. Nog verdacht veel goals voor een tam duel. Betis stelde hevig teleur, La Real kwam pas laat los. Ik ben benieuwd hoe lang ze de koppositie vast denken te houden; Huesca-thuis is te doen volgende week.
De andere velden
De zondag begon met Eibar v Osasuna; twee compacte, fysieke, directe ploegen tegen elkaar. Inui en Jony waren de enige spelers die erbovenuit staken. 0–0 was een terechte uitslag, wellicht had Osasuna iets meer verdiend.
Athletic Club verlichtte de zorgen voor zichzelf en trainer Garitano door overtuigend aan de hand van Iñaki met 2–0 te winnen van Levante, dat mede door een pittig schema nog niet echt resultaten heeft kunnen boeken behoudens een 1–3 bij Osasuna.
Om 18:30 waren er twee wedstrijden tussen degradatiekandidaten. Deportivo Alavés ging met 0–2 onderuit tegen Elche; het moet wel heel erg van Lucas Perez en Joselu komen bij de thuisclub. De promovendus staat daarentegen na vier duels met 7 punten; daar zit een deel mazzel bij maar het is altijd lekker om dat tegen concurrenten in de staart te doen. Huesca vocht zich tegelijkertijd terug van een 0–2 achterstand tegen Valladolid. Nu staat Huesca na zes duels zonder zege, maar wel met vijf gelijke spelen; Real Valladolid vindt zichzelf onderaan de verliespuntentabel terug en heeft de smerig compacte groove nog niet hervonden.
Volgende week
Valencia heeft een moetje tegen Elche, want tegen Getafe en Real Madrid is punten pakken lastig. Volgens Marca is binnen Valencia al een mentaliteit van ‘overleven’ ontstaan.
De Clásico gaat zaterdag om 16:00 weer de tongen losmaken.
Verrassing Cádiz ontvangt een gehavend Villarreal zondag om 16:00; Getafe v Granada wordt boeiend om 18:30 en dan mag Real Sociedad de koppositie weer pakken om 21:00 in een thuisduel met Granada.
