Gisteren zagen we Alaves op bezoek bij Elche een grote stap zetten naar handhaving. Gisteren zagen we een heroïsche tweede helft tussen het immer onberekenbare Levante en FC Barcelona: 3–3. Een titel uit zicht voor FC Barcelona? Het lijkt er wel op. Met dit resultaat is Levante trouwens ook definitief bewaard voor het hoogste niveau.
Deze 12 mei komt Atlético Madrid in actie, ook weer om 22:00. Op een lager pitje speelt Huesca tegen degradatie, om 20:00 tegen Athletic Club.
Woensdag 12 mei: 19:00 Sevilla (4) v Valencia (14) — Titelkansen verkeken vs Uitgespeeld
Twee jaar geleden zouden we als neutrale kijker en masse gesmuld hebben van de match-up tussen twee ploegen met Valencia als favoriet. Hoe anders is dat twee jaar later als Sevilla inmiddels op indrukwekkend stabiele wijze voor het tweede jaar op rij CL-voetbal gaat veiligstellen. Valencia is inmiddels in spel en resultaat een kleurloos team, hoewel buiten het veld de sfeer immer broeierig is.
De purist in mij stoort zich aan de trekken van het Sevilla-voetbal: alles aan hun spel is zo goed verzorgd, behalve hoe ze de 16 van de tegenstander aanvallen. Veel balbezit, weinig essentie is dan meestal het thema. Ik betrap mezelf er wel op dat ik hierdoor te weinig waardeer hoe knap het werk van Monchi en Lopetegui is. In 2019 werd er na twee magere jaren een stevige selectierenovatie doorgevoerd met het uitzwaaien van Ben Yedder en Sarabia; inmiddels zijn ze twee CL-tickets en een UEL-eindzege rijker. Dit team heeft al zoveel knaps neergezeten in een tijdbestek van twee seizoenen.. in een geheel nieuw tijdperk. Met Bono, Koundé, Carlos, Fernando en Jordan zijn ze door de as in controlerend opzicht bijzonder sterk en over de flanken mogen ze zichzelf in de handen wrijven met Acuña, Navas, Suso en een de laatste tijd wel uit vorm zijnde Ocampos. Een titel gaan ze niet halen om in mijn ogen het probleem wat ik eerder aanstipte, maar heb respect voor dit team dat binnen afzienbare tijd vast weer uiteengetrokken wordt. En Monchi zorgt dan vast weer voor oplossingen. Wellicht kunnen ze door het struikelen van FC Barcelona nog kans maken op een top-3 plek.
Peter Lim heeft deze week in een interview met the Financial Times toegegeven wat we al lang en breed wisten: Lim doet maar wat met Valencia en ligt er geen seconde wakker van wat dat zou doen met fans. Lekker netwerken, toch? Aan het afgelopen seizoen van Valencia valt het wel af te zien. Na de niets ontziende verkoopgolf van de zomer bleef een schraal en leeggeplukt Valencia achter, waar Javi Gracia het mee moest doen. De hoogtepunten waren schaars en het spel is bedroevend. Alleen Goncalo Guedes, Jose Gaya en Carlos Soler boden enige spelvreugde, waar de ontwikkeling van Uros Racic en Thierry Correia nog enige hoop geeft. Maar het is niet genoeg; door de as zijn ze kaal geplukt, overwegend uit balans en onervaren, daarnaast ze hebben extreme moeite om over een langere periode wedstrijden te domineren. Dat resulteert in veiligheid na pas 35 speelronden en de financiële situatie door mede het uitblijven van Europees voetbal zal er niet beter op worden.
Woensdag 12 mei: 20:00 Celta de Vigo (8) v Getafe (16) — Een klein openingetje naar Europees voetbal vs Nog niet helemaal veilig
Net als Sevilla v Valencia is Celta v Getafe ook wel een wedstrijd die ten opzichte van ‘19/20 qua staat van beide clubs aardig is veranderd. De vorige editie van dit duel werd begin november 2019 gespeeld. Escriba had Celta wel in de Liga gehouden een paar maanden eerder, maar zijn effect was inmiddels uitgewerkt terwijl Getafe nog tot de lockdown als een top-5 club zou presteren. Celta zou met 0–1 verliezen en Escriba werd eruit gegooid voor Oscar Garcia.
Na twee, misschien drie jaar angst voor degradatie en heftig onderpresteren door Celta de Vigo is het aan de hand van Eduardo Coudet weer opgewerkt tot een linkerrijtjesploeg. Niet meer een seizoenslot dun door de broek op bezoek bij Espanyol-uit; in plaats daarvan rust en zekerheid. Momenteel plek 8 op de ranglijst en een bijna zekere plek in het linkerrijtje. Sinds Eduardo Coudet half november instapte, presteert Celta als een top-6 club. De 46-jarige Argentijn maakte meteen een einde aan alle onduidelijkheid en doorwisselen: gewoon al je beste voetballers opstellen en dan zien we verder. Tapia en Aspas kregen daarin belangrijke rollen en stelden niet teleur. Aanvallen is voor Chacho Coudet de beste manier om te verdedigen. Celta wil de bal hebben als middel; geen doel. We hebben mogen genieten van de duels tussen Sevilla en Celta, tegen Granada en afgelopen weekend de 2–4 tegen Celta. Ook de backs en centrale verdedigers doen vrolijk mee. Ik kijk er naar uit om in 2021/22 dit project ook weer te volgen.
Bij Getafe kun je eigenlijk eenzelfde soort ontwikkeling als bij Willem II dit seizoen ontwaren. Er is in het duistere concept, uitvoering en qua namen weinig veranderd maar het lukt opeens niet meer. Getafe zet minder druk, speelt minder hoog op het veld, schieten minder goed, verdedigen minder goed, minder punten, minder goals. Alles gaat minder. Toch lijkt het niet onwaarschijnlijk dat de crux mede in doelpunten maken zit. Getafe scoort minder dan je mag verwachten; veel minder. De enige verschillen met de spitsposities zijn eigenlijk Molina & Duro <-> Cucho en Unal. En toch lijkt de effectiviteit/manier van spelen door Molina een beetje te missen bij de minder kalme Jaime Mata die gele kaart na gele kaart pakt en ver van zijn ‘18/19-vorm verwijderd is. De grap/het probleem van de illusie is dat Bordalas eigenlijk zelf ook niet door had wat het probleem precies was en probeerde dat tevergeefs aan te pakken met de huurdeals van Kubo en Alena. Die zitten inmiddels weer op de bank. Het huwelijk tussen Bordalas en Getafe leek na een onstuimige februarimaand op knappen te staan. Veel ruzie intern en op het veld met tegenstanders. Valencia schijnt een oogje op hem te hebben hoewel zijn contract tot 2022 doorloopt. Of wil voorzitter Angel Torres een waardig afscheid voor hem hebben en weet hij dat dit team gebouwd is op Bordalas’ identiteit? In ieder geval is er met slechts 4 punten voorsprong op de streep nog een strijd om veiligheid voor LaLiga 21–22 te gaan.
Woensdag 12 mei: 20:00 SD Huesca (18) v Athletic Club (9) — Degradatiestrijd vs Klein kansje op Europa
Je hebt er altijd ploegen tussen zitten in een competitie waar je geen gevoel bij hebt. SD Huesca vind ik er zo een. Klein stadion, geen bijzondere sfeer, geen team waar je wekelijks naar zou kijken. Nu zou het wat misdadig zijn om ze op basis daarvan degradatie te gunnen, want we onderschatten nog wel eens wat degradatie kan betekenen voor een club en voor medewerkers. Wat we bespreken is grotendeels immaterieel. Wanneer je kijkt naar het materiële kun je niet zeggen dat Huesca opvallende dingen doet. Is dat strafbaar? Nee. Mogen we er wat van vinden? Ja.
In de eerste 18 wedstrijden werd er onder promotiecoach Míchel slechts één keer gewonnen. Het patroon was duidelijk: stug en ‘willen’ aanvallen tot de eerste tegengoal, daarna niet. En veel moeite om aanvallend grip te krijgen op wedstrijden. Er werd met recht als een nummer 20 gepresteerd. Uitzicht op lijfsbehoud leek er niet te zijn. Onder de huidige coach Pacheta wordt er als een nummer 14 gepresteerd en staan ze na 35 ronden slechts één punt onder de streep. Het geheim? Een resultaatgerichte 3–5–2 waarin met name de wingbacks Galan/Maffeo en spits Rafa Mir tot hun recht komen. Zo kwamen ze speltechnisch nog een beetje redelijk voor de dag tegen een Barça, Real Madrid en Atlético. In mijn eerste alinea over Huesca voel je wellicht al dat ik niet rouwig zou zijn om een degradatie, net zoals het een uitstekende prestatie zou zijn als ze erin blijven. Hopelijk lukt het ze over meerdere jaren nog om een identiteit op te bouwen onder een bepaalde coach, als ze erin blijven.
Tot voor speelronde 37 van het vorige seizoen leek Athletic Club in een zetel te zitten: de uitgestelde bekerfinale, in een aardige positie voor Europees voetbal.. en dan verliezen ze twee keer op rij van degradant Leganes en concurrent Granada. Half juli konden we nog niet vermoeden dat het spel sindsdien tussen matig en slecht zou hangen, wel gesteund door een imposante verdedigingslinie. Na de nederlaag tegen Real Sociedad (0–1) op Oudejaarsdag 2020 werd besloten dat Gaizka Garitano afscheid moest nemen. Omdat het kort dag was tot de volgende pot werd op 2 januari de definitieve klap gegeven. Marcelino kwam ervoor in de plaats. Een powermove, zou je kunnen stellen. Een defensief sterk geraamte dat gecoacht gaat worden door een van de beste Spaanse trainers. Al snel werd succes geboekt met de Super Copa-zeges op Real Madrid en in de finale tegen Barça. Marcelino kon meteen niet meer stuk. De verwachtingen waren daarna hoog gespannen: met de 5–1 zege op Getafe, de 0–4 overwinning bij Cádiz en de 2–1 winst op Atlético Madrid kon je zien waar Marcelino zijn ploeg toe in staat kon brengen, maar het is veelal een oerwoud geworden van gelijke spelen. Tot overmaat van ramp werden beide Copa-finales in april ook nog eens verliezend afgesloten. Desondanks is de potentie van dit elftal te zien: de verdediging is sterk, de buitenspelers barsten van kwaliteit met Berenguer en Morcillo als recente uitblinkers, maar voorin moeten nog de neuzen dezelfde kant op worden gezet. Iñaki’s brommertje is stuk, Rulo gaat niet meer vanzelf dus de laatste tijd krijgen jongelingen Villalibre en Sancet de kans. Ze stellen niet teleur.
Denk niet dat het huwelijk tussen Marcelino en Athletic Club een sof wordt; allerminst. Volgend seizoen wordt het in een rustiger schema razend interessant om te volgen. De basis die Gaizka heeft gelegd met defensie en pressing, daar kan Marcelino serieus mee vooruit.
Woensdag 12 mei 22:00: Atlético Madrid (1) v Real Sociedad (5) — Titelrace vs veiligstellen plek 5.
De vorige drie confrontaties tussen Atlético Madrid en Real Sociedad doen vermoeden dat deze twee ploegen redelijk aan elkaar gewaagd zijn: winst voor Real Sociedad, een gelijkspel, winst voor Atléti. Vlak voor kerst kon Imanol Alguacil voor het eerst sinds een maand zijn sterkste team opstellen: met Oyarzabal, met Silva. Veel hielp het niet want Atlético had zich goed ingesteld op het attractief voetballende la Real: 0–2 zonder een noemenswaardige kans voor de thuisclub. Is dat een voorbode voor de komende ontmoeting? Een smet is het ontbreken van Real Sociedad’s sterkhouder op het middenveld; Mikel Merino. Bij Atlético Madrid mist Thomas Lemar.
Het verhaal van Atlético Madrid kennen we inmiddels wel: in de befaamde 3–5–2 naar een verliespuntenvoorsprong van 13 punten sjezen, corona/blessures/schorsingen slaan toe en weg is de flow. Maar wonderbaarlijk nog altijd aan kop na speelronde 35 met twee punten voorsprong. Een eerste titel sinds 2014 behoort tot de mogelijkheden met een schema Real Sociedad-Osasuna-Valladolid. Toch hebben ze een grote voorsprong ingeleverd: de 3–5–2 die Cholo heeft gebouwd lijkt zeer specifiek te zijn voor de individuele kwaliteiten van deze selectie. Tegelijk is Cholo ook geen coach van specifieke aanvallende patronen. Dat betekent dat het belangrijk is om de fundamenten van de 3–5–2 in leven te houden. Als die wegvallen, doemen er vragen op en die zijn er veel geweest. Een beetje effectiviteit en individuele klasse van voornamelijk Oblak, Llorente en Suárez kan dan helpen. Voor wie de tweede seizoenshelft als referentiekader heeft, zal denken dat Atlético als een onderkant linkerrijtjeteam speelt, maar wie de zegereeks in de eerste seizoenshelft ziet weet tot welke hoogten ze kunnen stijgen. Teruggrijpen naar oude trekken van Cholo 1.0 en de 4–4–2 zou niet verstandig zijn. Houden ze het de komende 1,5 week vol? FC Barcelona struikelde in ieder geval en zo lijken Atlético zelf plus Real Madrid de enige hobbels voor Atlético op weg naar een landstitel.
De eerste twee maanden van Real Sociedad in de Liga waren een zegen voor de voetbalkijker. Merino, Silva, Oyarzabal als drie-eenheid in een sympathiek Baskisch voetbalteam dat niets liever wil dan voetballen, en voetballen, en voetballen. Tegenstanders worden opgerold op attractieve wijze, het samen met Atlético voortreffelijk doen. En dan komen blessures, de onvermijdelijke blessures in een absurd Coronaseizoen. De drie-eenheid van Real Sociedad wordt gebroken en automatisch is het ritme weg. Soms zien we dan tegen Cádiz (4–1) of Levante (wonderbaarlijk slechts 1–0) hoe moordend dit team kan zijn als iedereen fit is. Vaker moet Real Sociedad ervoor werken en van Merino-Oyarzabal-Silva zijn eenmaal geen kopieën. Het zijn uitzonderlijke voetballers. Om hen heen staan een hoop functionele serieus goede voetballers, maar ze kunnen niet zonder de drie-eenheid. En toch staat Real Sociedad vijfde; mede door de sterke eerste twee maanden, door de patronen van Imanol Alguacil en een beetje hulp van concurrenten. Hoe het seizoen ook moge eindigen; na de Copa del Rey-zege op Athletic Club denk ik dat ze ook lief nemen met een zevende plek, maar vijfde ligt serieus voor de hand.
