12. Valencia — 51 verliespunten
Een tikkende tijdbom zonder dat je weet wanneer hij explodeert; dat is wel een goede samenvatting van de toestand waarin Valencia al jaren verkeert. Je weet nooit wat de Singaporese eigenaar Peter Lim precies van plan is; ieder jaar komen er wel geruchten voorbij dat hij de club in de verkoop wil zetten, maar meestal is het dan loos alarm. We zitten anno april 2021 nog slechts in de nasleep van de vorige eruptie van de vulkaan die Mestalla tegenwoordig is. Het maakt niet uit of je zeldzaam twee jaar op rij CL-tickets pakt, bekers wint; als je de bevelen vanuit Azië niet opvolgt, zal je het merken. Marcelino was en is mondig; hij zal niet zomaar in de pas lopen. Dan heb je het al snel fout gedaan. Anderhalf jaar later zijn we saneringen, uitstel van betaling en een bizarre uittocht van sterspelers verder. Valencia is inmiddels een grauwe middenmoter in het seizoen 2020/21: uitzicht op een betere toekomst is er niet. Als Lim het wil.
Supertalent Ferran Torres, de tien jaar dienende aanvoerder Dani Parejo, Geoffrey Kondogbia, Ezequiel Garay, Francis Coquelin, Rodrigo Moreno; de kopstukken en achtergrondzangers van het Marcelino-orkest moesten het in de zomer van 2020 ontgelden en gingen met ruzie en wrok de deur uit. Zij die Lim tegenspreken zijn nooit veilig. Valencia moest verder, maar de nieuwe trainer Javi Gracia moest het zonder nieuwe aankopen doen. Dat zat de coach ondanks beloftes enorm dwars. Er werd gedreigd met opstappen, maar zelf zijn contract afkopen was hem te gortig.
Het is aanlokkelijk om te zeggen: “Hm, met Gaya, Paulista, Soler, Guedes, Maxi Gomez heb je toch genoeg talent in je selectie”? Dat kan, maar met Garay, Parejo, Kondogbia, Coquelin, Rodrigo lever je wel in een klap buiten Paulista al je spelers in die het team in de as van het veld vorm gaven. Des te pijnlijker was het dat Lim, die meestal naar zijn bankbalans kijkt, weigerde om geld voor investeringen beschikbaar te stellen. Mede omdat er door het mislopen van Europees voetbal een budgettair gat was ontstaan. Dan moet je ook niet Parejo, Coquelin en Ferran voor schijntjes laten gaan. Dan is het een schwalbe of doelbewuste sabotage. Daar verschillen de meningen nog over. In de winter kwamen er wel huurspelers bij (Cutrone, Ferro, Oliva) en kwam Piccini terug van zijn huurdeal bij Atalanta, maar de nuttige bijdrages zijn op een hand te tellen.
Het was door de leegloop al min of meer het credo, maar na de momenten van uitstel van betaling en eerste sportieve tegenslagen wisten bestuurders binnen Valencia ook wel dat ze in de overlevingsmodus moesten: alles om niet te degraderen. In de eerste vier duels waren met onder andere zeges op Levante en Real Sociedad zeven punten dan ook een meevaller. Alleen werd daarna in 13 wedstrijden maar één keer gewonnen: nota bene tegen Real Madrid. 4–1 na een penaltyhattrick van Carlos Soler. Sindsdien wint Valencia iets regelmatiger: in 2021 werd vijf keer gewonnen, vier keer verloren en drie keer gelijkgespeeld. Wanneer Valencia zelf moet aanvallen is het 9 op de 10 keer niet om aan te gluren in elk geval. Alleen Elche-thuis leek enigszins consistent, maar in de tijd dat Almiron daar aan het roer stond was dat voor heel veel clubs een kaasje.
Voorop staat dat Javi Gracia een prima tacticus is, wat in wedstrijden waar Valencia niet per se het spel hoeft te maken dat duidelijk naar bovenkomt, immers: Barça op 2–2 houden, winnen met 4–1 van Real Madrid, meer door ongeluk verliezen in eigen huis van Real Madrid.. Alleen lijkt hij niet écht alles uit zijn selectie te halen. Hoewel Kang-In Lee een vinnig karakter heeft, is het opmerkelijk dat het net 20-jarige superaanvalstalent nog geen 40 procent van alle Valencia-minuten heeft vol gemaakt. Als er iemand is die geweldig kan voetballen, assisteren en agressiviteit toont in zijn spel, is hij het wel. Speelminuten geven een talent alleen maar meer de ruimte om te groeien. Evenzo geldt dit voor de 18-jarige Yunus Musah; die voor zo’n jonge speler tactisch al op een uitstekend niveau zit. Voetballend komt het er ondanks zijn dribbels en passing nog niet altijd éven uit, maar kom op: talent is wisselvallig, onvoorspelbaar wanneer het echt continu goed gaat zijn. Het zou vals zijn om te stellen dat buiten Daniel Wass andere opties in de voorhoede wel een stabiel seizoen draaien.
Hoewel er defensief achterin genoeg geschutterd wordt, is het inmiddels ook wel tijd dat Diakhaby voor goed uit de basis verdwijnt. Guillamon-Paulista dient voor de toekomst het vaste duo te worden, want elke andere optie zoals ook Mangala lijkt ze structureel punten te kosten. Dan is er ook nog het probleem van het controlerend middenveld: is er echt niets anders mogelijk dan Soler — Racic op het middenveld? Hoewel de opties schaars zijn, zou Soler veel meer bij een rol gedijen waar hij hoger op het veld staat. In het defensieve gedeelte wil hij nog wel eens verzaken, terwijl hij hoger op het veld in centrale posities formidabel kan zijn. (De 23-jarige Racic is verder een nuttige defensieve middenvelder.) Mede door deze issues kan Valencia de ene wedstrijd een 7 scoren, de andere keer een 4. De tijdperken dat we 8,5jes aaneen zien, zoals onder Marcelino, lijken ver weg.
Het speelschema
Valencia staat 10 punten boven de streep: Europees voetbal zal er niet inzitten, degradatie ook niet. Het lot lijkt grauwe middenmoot te zijn.
Kijkende naar het schema zien we dat Valencia met Real Sociedad, Betis, Barça, Sevilla nog wel vervelende tegenstanders heeft; maar in de zes andere duels kunnen ze ondanks hun degradatiespel dit seizoen, want zo slecht is het, prima punten pakken en nog misschien je weet het niet in het linkerrijtje eindigen.
Andere topspelers bij Valencia dit seizoen dan Soler?
José Luis Gaya voetbalt op zijn bijna 26e nog altijd voor Valencia. Zijnde linksback met topkwaliteiten in voetballende zin, hoewel defensief dit seizoen iets minder constant, is het redelijk absurd dat hij als clubman nog altijd bij Valencia zit. Zijn contract loopt in 2023 af, maar een topclub zou hem altijd binnen moeten kunnen halen. De deur van de Spaanse selectie staat altijd open voor hem als zijn vormpeil betert.
Hartenkreet
Goncalo Guedes, wat denk ik nog vaak terug aan zijn eerste seizoen bij Valencia, 2017/18. Een dribbelend atletisch monster, goals, assists; knetterende doelpunten. Maar daarna werd hij definitief overgenomen van PSG en begon het sukkelen met blessures, gezeik en meer. Sindsdien zien we heel af en toe een glimp van de oude Guedes. Een sologoal of een acceleratie en hard/snel schot: we zien het nu vaker niet dan wel. Hij is nog maar 24; hopelijk lost hij zijn belofte eens in.
11. Celta de Vigo — 50 verliespunten
Er staat een filmpje van de slotdag van het vorige seizoen op YouTube. Je ziet er Celta-spelers op de tribunes rondlopen, rennen en bidden van de stress. Celta speelde 0–0 gelijk bij een al gedegradeerd Espanyol, Leganes speelde thuis in zinderende spanning 2–2 tegen Real Madrid. Celta zou ternauwernood overleven in LaLiga. Het is een club die in 2017 nog een Guidetti-kans verwijderd was van een Europa League-finale, maar de afgelopen twee seizoenen was het een gevalletje bloed/zweet/tranen. Nu, pas vier jaar na het afzwaaien van de sterk presterende coach Toto Berizzo is er weer licht aan het eind van de tunnel. Daarvoor moesten Juan Carlos Unzué, Antonio Mohamed, Miguel Cardoso, Fran Escribá en Oscar Garcia de lijdensweg doorstaan. Onder Eduardo ‘Chacho’ Coudet openen zich weer deuren. Op naar het linkerrijtje, daar waar ze met hun salarislimiet van 65 miljoen euro ergens rond horen te hangen.
Tussen al het bloed, zweet en tranen door was er bij Celta wel een duidelijk patroon te constateren: een lekkende defensie en te weinig diepte in het aanvalsspel. Door een combinatie van die aspecten was het voor Celta moeilijk om de selectie te laten doen waar het goed in is: vanuit de as aanvallend voetbal spelen met een Aspas, Nolito, Brais Mendez, Santi Mina… In de zomer was het nog niet voorzien, maar daar zou Renato Tapia als transfervrije aanwinst enkele oplossingen tegen bieden. Onder toen nog Oscar Garcia zou hij nog geen vast maatje op het middenveld hebben, maar het was vrij duidelijk dat hij meteen voor meer continuïteit in aanvallen zorgde. Het staan op de juiste posities om afvallende ballen op te vangen, is voor een club als Celta een gouden zaak. Voetballend kan hij nog veel beter dan hij nu laat zien, maar weet zich met enige regelmaat goed uit benarde situaties te dribbelen. Wat Tapia eigen is; makkelijk gele kaarten pakken. Wellicht de enige smet/reden dat clubs ‘nog’ niet doortastend zullen zijn voor hem op de transfermarkt?
Ondanks Tapia’s aanwezigheid zou Celta de eerste twee maanden nog wel flinke pech met de resultaten hebben; het leidde zelfs tot het ontslag van Oscar Garcia, het eeuwige trainerstalent en Cruyffista. Een onevenredig lekkende defensie en ineffectieve aanval werden hem fataal. Wellicht was het onderliggend geen honderd procent verdiend ontslag, maar een verandering was nodig. Zeker omdat Oscar Garcia maar aan het twijfelen en wisselen was van systeem en op de achtergrond steeds meer gelekt werd en geroezemoes was. Hugo Mallo, die niets anders kende dan Celta, werd zelfs de aanvoerdersband afgepakt. Na de 1–1 tegen Elche-uit (pech met de afwerking) werd Oscar Garcia ontslagen tijdens de interlands. 1 winst, 4 gelijk, 4 verlies. Celta behoeden voor degradatie in juli was zijn ‘prestatie’, om het zo maar te zeggen. In de zoektocht naar een nieuwe trainer dacht men even dat Marcelino kans zou maken op de baan, maar zelf voelde hij daar niet veel voor. Hoewel hij in november 2020 zwier dat zijn volgende baan in het buitenland zou liggen, tekende hij gezellig in januari bij Athletic Club, zo kan het gaan; die gekke voetballerij.
Toenmalig Internacional-trainer Eduardo Coudet zou tot opvolger benoemd worden. Hij voetbalde in 2002 al eens voor Celta, maar het was niet meteen de eerste naam waar je aan zou denken. Er waren geruchten over spectaculair, aantrekkelijk voetbal in revolutionaire systemen. We zouden er voor het eerst kennis mee maken tegen Sevilla-uit; doorgaans niet de beste opponent om volop tegen vooruit te trekken. Coudet zou het tegendeel bewijzen, ook al mocht hij nog niet op de bank zitten. Hij keek toe vanaf de tribunes van Nervión; en wij zouden ook toekijken. Hoewel Sevilla ternauwernood met 4–2 won in de slotfase heb ik in tijden niet zulk intens combinatievoetbal over meerdere schijven zien; nota bene tegen Sevilla, dat geweldige individuen in defensief opzicht herbergt. Celta deed zichzelf tekort; er leek opeens hoop te gloren.
Het tweede duel onder Coudet was acht dagen later, thuis tegen het Europees spelende Granada. Eerst hadden die doordeweeks met 2–1 van Omonia Nicosia gewonnen; effectief en stug als ze zijn. Zo’n angstbeeld leek er in Balaídos ook te zijn toen Granada tegen de verhoudingen in op 0–1 kwam na 25 minuten: Luis Milla stuurde Luis Javier Suárez op indrukwekkende wijze weg die ook zeldzaam koel afmaakte. Niet lang daarna maakte Celta 1–1 via Nolito; en het zou blijven beuken, pressen, voetballen, beuken, pressen, voetballen met Aspas als middelpunt. Het voetbalde als een machine, als in een droom. Celta zou met 3–1 winnen, maar het had 7–1 kunnen zijn. Marca kopte achteraf: “Celta ademt met een Aspas in Maradona-stijl”. Het was ook voor mij een zeldzaam adembenemende kijkervaring. Waarschijnlijk omdat het onverwacht komt; het is geen topclub, Celta is een team van de belofte van geweldige aanvalstalenten waar het er nimmer uitkwam. Nu stond er een trainer die zonder nadenken Tapia, Aspas, Mina, Nolito, Brais en Denis in een team neerzette. Bam, geen gezeik, voetballen naar hartenlust. En dat doet me op de een of andere manier meer dan een goed duel van de gevestigde orde.
Celta was het al een tijdje niet gewend om drie keer achter elkaar te winnen, laat staan vijf keer. De beste reeks sinds begin 2018 werd neergezet qua achtereenvolgende zeges. Weg van de streep, op naar het linkerrijtje. Athletic Club, Cádiz, Llanera (Copa), Alaves. Daarna zou er gelijk worden gespeeld tegen Getafe, won het van Huesca en dan was daar.. 2021. Dé testcase tegen Real Madrid. De Koninklijke kwam vroeg op voorsprong, maar toen Aspas in de 51e minuut geblesseerd moest afhaken, was de geest uit Celta meteen verdwenen. Aspas is Celta, Celta is Aspas. Zo krankzinnig is het eenmaal, hoeveel leuke systeempjes je neer wil zetten; Aspas heb je nodig. Dribbels, passes, goals, grotemannenwedstrijden, vechten voor Celta en voor de stad.
Daarna zou Celta maar twee keer winnen, vijf keer gelijkspelen en vier keer verliezen. Ondertussen zouden ze er zonder Aspas ook nog hard afgaan bij Ibiza in de Copa. Elche en Huesca werden aan de kant gezet, verder niemand. Ook al was Aspas in februari alweer fit. De defensie lekt weer de laatste tijd, aanvallend moeten ze er harder voor werken; Celta zat even op een roze wolk; nu zijn ze terug op aarde. Op aarde in een situatie dat ze tien duels voor het eind 11 punten boven de streep staan. Dat is voor Celta al heel wat, zijnde de 11e club van Spanje op het moment.
Opdat Tapia en Aspas het willen. En Coudet als beloftevolle meester. Laten we hopen dat Celta de gerichte versterkingen kan doen op de zomermarkt.
Het speelschema
Met 11 punten voorsprong en gegeven de kwaliteit van de degradatiekandidaten is het moeilijk voorstelbaar dat Celta zichzelf in de vingers snijdt, ook al is het programma pittig met Sevilla, Real Sociedad, Villarreal, Barça, Betis te gaan. Met Alavés, Osasuna, Cádiz, Levante, Getafe is er genoeg mogelijk.
