LaLiga-overdenking (4): Cádiz en Osasuna, twee 4–4–2’s maar net iets anders
14. Cádiz — 55 verliespunten
Dit seizoen speelt Cádiz voor het eerst sinds 2005/06 op het hoogste niveau. In de tussentijd hebben ze zeven seizoenen op het tweede niveau gespeeld, zeven op het derde niveau. Met andere woorden: ze hebben diep gezeten. Cádiz speelde überhaupt sinds 1993 alleen in 2005/06 op het hoogste niveau voordat ze dit seizoen terugkeerden. Als 23-jarige simpele ziel heb ik dus weinig ideeën over en van Cádiz. Het is jammer dat we nog niet een vol Ramon de Carranza hebben kunnen zien; op historische beelden lijkt het sfeervol voor 20.000 man met steile tribunes.
De eerste keer dat ik toch serieus met deze club kennis maakte was op 2 december 2015. Destijds speelde Cádiz als derdeklasser in de Copa del Rey tegen het glorieuze Real Madrid, dat gecoacht werd door Rafa Benitez. Een berucht duel omdat de Koninklijke de geschorste Cheryshev per ongeluk opstelde; zo kon een 1–3 verlies alsnog in eigen voordeel worden omgedraaid en was Real Madrid het lachertje. Later dat seizoen zou Cheryshev in de kwartfinale met Valencia op bezoek gaan bij Barça; een 7–0 verlies, een staande ovatie van Camp Nou met “Cheryshev, te quiero” als bezongen tekst in het stadion. In die periode waren van de huidige Cádiz-selectie Jon Ander Garrido en Salvi Sánchez ook al actief bij de club. Netjes met ze opgeklommen van de derde divisie naar het hoogste niveau, prima werk.
Promoveren deed Cádiz vorig seizoen als nummer 2, ondanks dat ze tien van hun eerste 12 duels wonnen en een gat van 11(!) punten hadden op de rest op 20 oktober 2019. Er werd dus flink gechoket, zou je kunnen stellen. In speelronde 40 stelden ze ondanks een nederlaag tegen Fuenlabrada in eigen huis promotie veilig: in 42 wedstrijden werden er 69 punten gepakt met een doelsaldo van 50–39.
Dat doelsaldo vertelt meteen wel het verhaal van Cádiz. In de Segunda hadden ze al weinig interesse in balbezit; dit seizoen passen ze in de Liga het minst van alle ploegen, met ruime afstand tot de rest. 8.957 passes.. ter vergelijking: Barça verstuurt er 20.922 terwijl nummer 20 Huesca er 12.887 verstuurt. Cádiz’ balbezitspercentage over het hele seizoen is 34,4 procent; Alavés 41,2 procent, Barça 61,2 procent. Liever slaat Cádiz toe door vanuit een 4–4–2 de tegenstander te ontregelen en via snelle counters met Salvi, Negredo, Lozano en Perea toe te slaan, om dan een resultaat te verdedigen.
Cádiz vloog ook uit de startblokken met na 8 duels 14 punten waaronder zeges op Real Madrid en Athletic Club (2x 1–0): in december zouden ze ook FC Barcelona verslaan met 2–1. De wisselwerking tussen targetman Alvaro Negredo en de slimme beweeglijke spits Anthony Lozano dreef in de eerste fase van het seizoen ploegen tot wanhoop. Als Cádiz een voorsprong pakt, is het meestal lastig om een resultaat terug te halen. Vertrouwen op hun defensieve organisatie kunnen ze: in de winstpartijen was hun gemiddelde balbezit 30, 28, 26, 27, 18, 41 en 32. De 55-jarige markante coach Álvaro Cervera staat al sinds 2016, toen Cádiz nog op niveautje 3 zat, steeds naar grotere hoogten te coachen.
Sinds de zege op Barça in speelronde 12 heeft Cádiz een zware periode doorgemaakt qua resultaten. Ze hebben in de 16 wedstrijden erna maar twee keer gewonnen (v Alaves 3–1, v Eibar 1–0) en vijf keer gelijkgespeeld (waaronder miraculeus 1–1 tegen Barça). Het verval valt deels te verklaren een pittig schema. Van de 9 verliespartijen waren alleen Getafe en Celta ploegen die niet stabiel meedraaien in het linkerrijtje of zijnde Athletic Club in de Super Copa de topploegen verschalkten. In een competitie waar je eerder een sulletje bent zonder zeer goede defensieve organisatie moet je als promovendus met een kleine portemonnee derhalve van goeden huize komen om zonder problemen te overleven. Min of meer hebben ze eenzelfde soort probleem als Cádiz; ze hebben geen begaafde selectie, geen energiek voetbal en als je veel op eigen helft speelt met een defensieve tactiek is het niet makkelijk om tegen sterke defensieve organisaties steeds maar resultaat te halen. Zeker niet als promovendus in een genivelleerde competitie waar iedereen wil overleven. Cádiz heeft de 16e salarislimiet met 39.930 miljoen, maar veel verschilt het niet met 17. Alaves en 18. Huesca.
Cádiz heeft ook niet altijd even veel geluk gehad met scheidsrechterlijke beslissingen. Beste voorbeeld: tegen Granada, in speelronde 4, werd Perea door Foulquier omver gebeukt in de 16 van de streekgenoot, maar kregen ze bij een 1–1 stand geen penalty mee; de VAR was koffie halen. Cervera had er een mening over en kreeg er de disciplinaire stok van de RFEF mee om zijn oren.
Het speelschema
Momenteel staat Cádiz zes punten boven de streep. Waar dat verraderlijk kan zijn voor clubs, zoals Alavés vorig jaar nog met een pittig schema, lijkt Cádiz juist in een gunstige situatie te komen. Ze hebben met Sevilla, Atlético Madrid, Real Sociedad, Athletic Club en Barça al vijf van de zes gevreesde topploegen gehad. Van het schema dat nu zal volgen is eigenlijk alleen Real Madrid een écht pittige horde voor mannen van de immer aan zijn baard plukkende Alvaro Cervera. Het zou me ondanks de mindere resultaten sinds begin december verbazen als ze degraderen.
De beste spelers van Cádiz dit seizoen
De 29-jarige linksback Alfonso ‘Pacha’ Espino is een enorme toegevoegde waarde voor dit Cádiz. In defensieve zin onderscheidt hij zich op elk gebied behalve dat hij door zijn kleine gestalte moeilijk in staat is om luchtduels te winnen. Als het kan, trekt hij uiteraard mee in de aanval. Veel kan dat niet bij Cádiz dit seizoen, maar hij heeft wel drie assists gegeven. Het is niet dat hij een enorme stempel op het aanvalsspel drukt, maar is degelijk genoeg voor de Liga.
De andere speler waar ik niet aan ontkom om te benoemen.. is uiteraard Alvaro Negredo. Hij is alweer 35 jaar, maar met 7 goals en 3 assists van grote waarde voor Cádiz dit seizoen. Doordat hij bovengemiddeld veel luchtduels wint, is hij de ideale targetman in de 4–4–2 van Cervera. In het defensieve werk is hij niet per se een uitblinker, maar als je aanvallend zo belangrijk bent is dat geen must. Tegen Atlético (2–4 verlies) was hij tot aan het eind toe met twee goals en de kans op een hattrick een verschrikkelijke plaag om tegen te spelen; tegen Barça scoorde hij, zij het via een cadeau van Lenglet en Alba; tegen Real Madrid was hij begin dit seizoen met Choco Lozano een ware plaag voor de anders zo altijd betrouwbare achterhoede van de Koninklijke.
13. Osasuna — 54 verliespunten
Iedereen heeft het erover in Coronatijden: hoeveel scheelt de invloed van de aanwezigheid van publiek bij een wedstrijd? Osasuna-trainer Jagoba Arrasate zou niet veel tijd nodig hebben om een stellig geformuleerd antwoord te geven: “ja, zeker”, zou zijn antwoord zijn. In alle stukken die je over Osasuna leest, is wel duidelijk hoe zeer ze waarde hechten aan de band met hun fans. In een stuk met The Guardian zou directeur Braulio in 2019 een enorme lofzang over de supporters houden: “Onze fans zijn ons grootste wapen. We hebben niet het geld en talent dat andere teams hebben, maar wij hebben onze fans. We moeten spelers laten zien dat El Sadar een speciale plek is. Onze spelers zijn in Pamplona God. We laten hen beelden zien van fans: hoe reageren ze, hoe vieren ze feest”. Recent zei Jagoba Arrasate in gesprek met ESPN: “Fans identificeren zich met ons intense voetbal. Er was het gevoel dat fans en spelers naar elkaar toegroeiden; op elkaar bouwen, afhankelijkheid van elkaar voelen, een band creëren. Dat zijn we door Corona verloren”. Sidenote: door de Coronacrisis schoof Osasuna het verbouwen van haar stadion wel iets naar voren. Bij dat verbouwingsproces hebben ze uiteraard de fans betrokken. Het stadion is gemoderniseerd, maar even zo steil en intimiderend als altijd gebleven. Alleen kan er nog niemand in zitten, hé. Corona is een bitch.
Zo vanuit de woorden van Arrasate bezien, is het deels niet enorm verbazingwekkend dat het tweede seizoen van Osasuna sinds promotie veel moeilijker verloopt dan het eerste. Alleen kan dat, ondanks het degelijke beleid van Osasuna, niet de enige reden zijn. Zeker omdat Osasuna ten opzichte van vorig seizoen met Pervis Estupiñan een van de beste backs van LaLiga ‘19/20 zou inleveren en het een tijd zonder seizoensrevelatie, tevens ADHD-spits, Chimy Avila moest doen. Dat zijn specifieke individuele kwaliteiten die Osasuna beter maken, ondanks dat Arrasate een duidelijke stijl van voetballen hanteert. Osasuna zet namelijk gecoördineerd en compact hoog druk op de tegenstander. In welk systeem en met welke spelers dat gebeurt, hangt nogal af van de tegenstander en/of formatie die ze treffen.
Arrasate’s pressingsstijl lijkt te werken in LaLiga. Vorig seizoen alleen al verrasten ze door aan het begin van het seizoen Barça op 2–2 te houden; in speelronde 37 wonnen ze zelfs met 1–2 in Camp Nou. Ploegen als Sevilla, Villarreal, Real Sociedad werden het leven ook flink zuur gemaakt. Uiteindelijk zouden ze met een doelsaldo van 46–54 en 52 punten 10e eindigen. Not bad, als je als promovendus in de Liga terugkeert. En dat terwijl de geprezen revelatie Chimy Avila in januari met een zware blessure wegviel.
Dit seizoen is het voor Osasuna allemaal veel lastiger. Het drukzetten gaat wel; defensief geven ze nog altijd kwalitatief minder grote kansen weg dan de meeste teams van het rechterrijtje, maar nu moet de club uit Pamplona, Navarra veel meer als een collectief werken om doelpunten te maken. Het halen van de 46 goals vorig seizoen is met 22 goals na 28 speelronden nog ver weg. Pas de laatste weken is Osasuna uit het moeras opgestaan en staan ze zeven punten voor op de vermaledijde degradatiestreep.
Van speelronde 8 tot speelronde 19 won Osasuna niet. Defensief kregen ze in die periode steeds veel te makkelijk goals tegen. Met spelers als Aridane en de oude Raúl Navas stikte het niet per se van de briljante centrale verdedigers, maar Arrasate moest ook zijn tactische range vinden, zeg maar. Pas sinds 2021 is Osasuna steeds structureel minder grote kansen gaan weggeven. Denken vanuit het defensief, eerst minder goals tegenkrijgen en dan beter worden. Real Sociedad en Real Madrid werden in een week tijd op gelijke stand gehouden door twee sterke defensieve krachttoeren; daarna werd nog wel van Granada verloren, maar in de laatste 9 wedstrijden heeft Osasuna vier keer gewonnen, vier keer gelijkgespeeld en 1 keer verloren. Voor een selectie zonder uitgesproken sterspelers/toppers is dat best knap.
Arrasate redeneert zo: eerst het tactisch-defensieve, het drukzetten, het organisatorische op orde hebben, daarna kan er gevoetbald worden. Doordat Osasuna’s stijl wat specifieker, veelzijdiger is helpt dat dus om tegen directe concurrenten minder snel in problemen te komen. Aanvallend waren ze dan niet bijzonder tegen Valladolid en Huesca recent, maar werden aanvallen van concurrenten door 2x 0–0 steeds afgeslagen: er werd gewonnen van Eibar, van Alaves, van Granada; zonder weggespeeld te worden onderuit tegen Betis/Sevilla/Barça. Nadat Osasuna lange tijd onder de degradatiestreep stond, is het dus knap dat ze zich stevig hebben herpakt en met 10 wedstrijden te gaan met een specifiek idee/identiteit uitzicht hebben op een derde seizoen op rij in de Liga.
Het speelschema
Ondanks dat Osasuna behoudens Betis, Sevilla, Barça nog alle listige ploegen in de competitie treft, zou je kunnen stellen dat Osasuna aan de hand van haar identiteit en resultaten uit het verleden meer dan genoeg mogelijkheden heeft om lijfsbehoud te bewerkstelligen. Tegen Getafe, Valencia, Elche, Cádiz is er altijd iets te halen, maar tegen Athletic Club, Real Sociedad hebben ze ook laten zien in staat te zijn resultaat te kunnen behalen op een goede dag. Het zou derhalve bijzonder zijn als ze onverhoopt degraderen met op het moment zeven punten voorsprong. Kleurloos rondhangen in de middenmoot is ook sympathiek.
Beste spelers dit seizoen?
De 27-jarige keeper Sergio Herrera maakt op elk gebied van het keeper zijn een prima indruk bij Osasuna. Het is een puntenpakker. Ik heb het gevoel dat alleen Oblak nog beter is dit seizoen in het voorkomen van goals bij grote mogelijkheden voor tegenstanders. Herrera is comfortabel aan de bal, comfortabel in grote ruimtes. Of hij per se een stap hoger aankan weet ik niet; de stijl van Osasuna is vrij specifiek en Herrera heeft er ook nog eens een overtredig/persoonlijk foutje bij zitten. Als hij in 2021/22 ook stabiel blijft keepen, zal een betere club hem vast oppikken.
Rubén Garcia is een van de aanvallers/creatieve buitenspelers bij Osasuna. Naast zijn enorme bijdrage zonder bal is hij in aanvallende zin meer dan behendig genoeg om belangrijk te zijn voor Osasuna. Dit seizoen komt dat er iets minder uit dan in eerdere seizoenen met slechts 3 goals en 3 assists. Hij is een soort Cucurella bij Getafe. Voetbalslim, zonder bal veel agressie, maar net zo afhankelijk van zijn teamgenoten.
Vorig seizoen maakte de Kroaat Ante Budimir met 13 goals bij Mallorca op het hoogste niveau al een prima indruk. Bij Osasuna doet hij dat net zo met 0,51 goal per 90 minuten of wel 6 goals in totaal dit seizoen, maar hij start niet altijd in de basis. Als hij speelt, doet hij netjes zijn werk in het drukzetten, in luchtduels, in het knokken voor de bal door middel van een tackle. Zelfs op zijn bijna 30e levensjaar is hij op weg om een prima spits te zijn voor de komende vijf jaar op Liga-niveau.
