18. Deportivo Alavés — 61 verliespunten
In het lustrumseizoen (promotie in 2016) van Deportivo Alavés op het hoogste niveau lijkt het draadje dit seizoen meer dan in eerdere jaren op knappen te staan voor de club uit Vitoria-Gasteiz. In ergere mate dan bij Eibar liggen ook hier fouten uit het verleden ten grondslag aan. Dat klinkt wat raar als ze in hun eerste seizoen na promotie 9e eindigen en de Copa-finale haalden, toen onder Mauricio Pellegrino. Of als je als gemiddelde volger weet hoe goed ze lange tijd presteerden in 2018/19: toen stonden ze ondanks een uiteindelijke 11e plek nog na 29 speelronden op liefst plek 5.
Alavés is echter nauwelijks een club met continuïteit geweest na elk seizoen. Zelfs na het promotieseizoen werd besloten om de trainer eruit te kieperen: José Bordalas. Hij voetbalde niet aantrekkelijk genoeg. Dat valt voor een getraumatiseerde Ajax-fan wel te begrijpen, maar in het Spaanse voetbalklimaat toch opvallend. Er zou een flinke rits trainers volgen: Mauricio Pellegrino, Luis Zubeldia, Gianni de Biasi, de succesvolle Abelardo, Asier Garitano, Juan Muniz, Pablo Machín en nu wéér Abelardo. Het ongeduld en de willekeurigheid valt zoals u ziet dus van dit lijstje af te lezen.
Vorig seizoen dreef Alavés al op haar aanvalsduo Joselu — Lucas Perez in een verder heel matig team, hoewel.. keeper Fernando Pacheco is ook meer dan Liga-waardig. Hoewel ze in 2019/20 lang op weg waren naar lijfsbehoud, zakte het post-lockdown in combinatie met een pittig schema flink in. Zo erg dat ze Asier Garitano besloten te ontslaan. Juan Muniz zou in de laatste paar duels de club behoeden voor degradatie. Iedereen opgelucht, iedereen blij; toch mag je enigszins verwachten dat ze na zo’n ternauwernoodgevalletje lessen trekken. In Coronatijden is dat met een kleiner budget lastig, maar toch.
Voor dit seizoen werd besloten om Pablo Machín aan te stellen; berucht om zijn sterke periode bij Girona. De 45-jarige coach heeft echter wel een gebruiksaanwijzing qua tactieken.. en bij Sevilla en Espanyol was hij ook al geen succes. Alavés was de 4–4–2 gewend, maar Machín kickt op een 3–5–2. Met Lejeune, Battaglia (huur) en Jota Peleteiro (transfervrij) als voorname versterkingen gingen ze het seizoen in, hopend dat ze niet weer tot de laatste dag zouden moeten strijden tegen degradatie. Liever ook wat minder afhankelijkheid van Joselu en Lucas Perez, niet?
De wens is de vader van de gedachte. Ook dit seizoen moet Alavés, hoewel Edgar Mendez ook zijn best doet, steeds omkijken naar het duo voorop. Wie naar de salarislimieten kijkt, ziet dat ze met 39 á 42 miljoen euro het prima zouden doen als ze gewoon boven de streep eindigen. Toch werd na 18 wedstrijden, na een kansloze nederlaag bij Cádiz, besloten om Machín te ontslaan. Alavés stond toen 16e, met 18 punten er 2 boven de streep, 16–23 als doelsaldo. Zéker, Alaves scoort moeilijk vanuit open spel maar in dit creativiteitsarme team zou het met een danig pallet aan defensieve middenvelders vreemd zijn om er meer van te verwachten. Wat kun je eisen? Vorig seizoen was het ook niet heel anders, hoewel Aleix Vidal zich toen van een prima kant liet zien. Een attractieve zege als Real Madrid zou toch moeten bewijzen dat dit team tot meer in staat is dan het over het algemeen lijkt.
Hoewel Machín het op het oog naar behoren deed, was het verval in wedstrijden soms wel groot. Soms konden ze flitsend en superverrassend zijn, de helft erna moesten ze op de compacte millimeter knokken voor een resultaat. Hoewel de selectie best schraal is, valt het op zich te billijken dat je voor een evenwichtigere coach kiest als Abelardo. Daar zit tegelijkertijd het probleem in opgesloten. Zoals ik eerder al aankaartte, schiet Alavés maar wat in het rond met trainers, wat indirect ook invloed op je transferbeleid heeft. Spelers als Deyverson, Magallan, Burke, Pons, Fuchs, Miérez zijn de revue allemaal gepasseerd, maar het team is niet minder afhankelijk geworden van Pacheco, Perez en Joselu. Er zijn genoeg spelers in deze selectie die in een compact defensief geheel prima meekunnen, maar daar kun je niet steeds op blijven gokken zonder het aan te vullen met verse kwaliteit en creativiteit.
Niet heel verwonderlijk dus dat bij de terugkeer van Abelardo de prestaties helemaal niet zijn verbeterd: een zege tegen Valladolid, gelijk tegen Getafe en Cádiz, verder alleen maar nederlagen. Zelfs op bezoek bij Betis kon een 0–2 zege niet vastgehouden worden. De laatste tijd speelt Lucas Perez lang niet altijd, zijn er wat schimmige woorden richting het bestuur, en ziet Alavés daarmee ook meer creativiteit verdwijnen. De strop lijkt stevig om de hals van de selectie te hangen. Kunnen ze eruit ontsnappen?
Het speelschema
Kijkende naar het schema krijgt Alavés nog voldoende kansen om de strop van de hals te halen. Alleen Celta de Vigo, Athletic Club, Villarreal en Sevilla zijn ploegen die in principe het spel van een linkerrijtjesploeg hebben. Valencia, Huesca, Eibar, Elche, Levante, Granada zijn stuk voor stuk ploegen die veel verval in hun spel hebben. Als Abelardo de interlandweken goed benut, is er ondanks de dramatische reeks en het spel van een degradatiekandidaat nog genoeg licht aan de horizon puur schematechnisch. De specifieke individuele kwaliteiten zijn er; laten we hopen dat ze er gebruik van kunnen maken in zéker Lucas Perez’ geval.
De beste spelers?
Daar hoeven we in principe niet veel tijd aan te besteden. Het is duidelijk dat Fernando Pacheco een prima lijnkeeper is, een goede trap in de benen heeft en door de lucht ook prima is. Met zijn 28 jaar kan hij nog zéker tien jaar mee in het voetbal.
Lucas Perez is de helft van het illustere duo dat hij vormt met Joselu. Lucas kan dribbelen, heeft een geweldige pass in de benen en zorgt daarmee dus voor veel gevaarlijke momenten. Wat Abelardo minder zal bevallen is dat hij zonder bal niet al teveel werk verzet.
Joselu is qua defensief werk juist een tegenpool van Lucas Perez. De oud-spits van Newcastle United is fysiek sterk, onderschept veel ballen, wint veel duels en is ook door de lucht sterk. Hij is daarnaast normaal gesproken goed voor om en nabij de 10 goals per seizoen en is niet misselijk van een beetje shithousery/overdrijving. Niet verkeerd als je een resultaat moet verdedigen.
17. Elche — 59 verliespunten
De Segunda Division is nog een beetje een blinde vlek voor me, hoewel ik de resultaten en het nieuws wel probeer te volgen. Elche promoveerde miraculeus na eerst wonder boven wonder als nummer 6 de play-offs in te mogen, want na 2,5 week uitstel wegens Corona op de slotdag verloor Fuenlabrada bij het al gedegradeerde Depor. Zodoende mocht Elche de play-offs in, waarna ze twee keer met 0–0 heen, 0–1 terug Almeria en Girona verschalkten. Lang verhaal kort: het is nogal een wonder dat ze promoveerden. Met een korte voorbereidingstijd van ongeveer een maand zijn dat niet echt de ideale omstandigheden voor een nieuw seizoen op het hoogste niveau, na in 2014/15 daar voor het laatst op geacteerd te hebben.
De trainer van vorig seizoen was Pacheta, maar de clubleiding wilde ondanks promotie niet met hem verder. De Argentijnse voorzitter en zaakwaarnemer Christian Bragarnik (eigenaar sinds december 2019) koos voor de 49-jarige Argentijn Jorge Almiron die tot dan toe nog niet op Europees grondgebied had gewerkt en al een redelijke rits clubs had versleten. Op de transfermarkt werden vanzelfsprekend een hoop Argentijnse spelers binnengehaald al dan niet op huurbasis en met Raúl Guti werd voor 5 miljoen euro wel een klapper gemaakt. De beste Spanjaard was vorig seizoen een uitblinker bij Zaragoza en dan weet je wel dat meerdere Liga-teams uit de middenmoot staan te springen om zo’n speler binnen te halen.
In de eerste drie maanden van het seizoen zweerde Almiron bij een driemansverdediging met wingbacks. Met Raúl Guti en Marcone als controleurs en de aanwezigheid van buitenspeler/wingback Fidel sprokkelde Elche meteen haar punten. Ze stroomden in speelronde 3 in, waar ze kansloos van Real Sociedad verloren. Daarna pakten ze door met drie zeges in de vier duels die volgden. Eibar, Alavés en Valencia werden allemaal verslagen. Voortvarender voor een toevalspromovendus kon eigenlijk niet, maar het zouden wel meteen de laatste zeges zijn onder Almiron.
Elche won sinds 23 oktober 16 duels op rij niet. Zestien. Almiron stapte op na de 16e winstloze wedstrijd. Na het met 3–1 verloren duel bij Celta deed de Argentijn een Slutskiytje. Hij gaf op de persconferentie meteen aan dat hij op zou stappen, simple as that. Lekker direct en de kille statements op webpagina’s voorbij zijn.
Waar ging het mis voor Almiron? Er weden wel leuke gelijke spelen behaald tegen Villarreal (2x) en Real Madrid, maar als je niet wint wordt het lastig. Uit de onderliggende stats blijkt ook dat ze sporadisch de bovenliggende partij zijn in hun duels. Een gemiddeld LaLiga-team, zelfs andere degradatiekandidaten, zijn dat toch wel enkele keren. Uit alle modellen blijkt dat Elche een grote achterstand zou moeten hebben op de rest, zijnde nummer 20.
Hoewel Fidel in zowel het scoren als assistgeven goed is, blijkt Elche enorm veel moeite te hebben om serieus goede kansen te creëren over het geheel van alle wedstrijden. Wellicht valt het deels te vertalen in het feit dat ze van alle ploegen verreweg de minste schoten lossen, terwijl ze de meeste schoten op doel tegenkrijgen. Door de zeer defensieve set-up van Almiron en het gebrek aan creatievelingen in het elftal ontstond er vaak een situatie waarin Elche de bal veel rondpasst, zonder uit de compacte structuur te geraken en veel het aanvallende doel te bezoeken. Er leek te weinig essentie in te zitten.
Fran Escribá, die al eerder coach was van Elche, veranderde die aanpak meteen. Hoewel hij niet opeens creativiteit op het veld kan toveren, ging hij van een 3–4–3/4–1–4–1 naar een 4–4–2/4–2–3–1. Het werd wat meer fysiek, directer; geen shitload korte passes meer, maar realisme en duidelijke tactische accenten. Vooral gericht op een spitsenduo Boye-Carrillo. Veel meer zijn ze niet gaan creëren, maar het wordt voor opponenten in ieder geval lastiger om de 16 van Elche te belegeren. Er werd, zij het wonderlijk, meteen gewonnen van Eibar; tegen een roulerend Sevilla werd er knap gewonnen en bij Getafe werd er in een goede wedstrijd een punt gepakt. Nog niet benoemd, maar keeper Edgar Badia heeft daar zeker een aandeel in. Hij weet zich iedere wedstrijd wel te onderscheiden als lijnkeeper. De ‘que paradon’s van Spaanse commentatoren bij Badia waren ontelbaar in ieder geval.
Het speelschema
Het is bijzonder dat Elche in deze fase 2 punten boven de streep staat gezien het vertoonde spel, maar met 10 wedstrijden tot het einde kan natuurlijk nog heel veel gebeuren. Het schema biedt wel mogelijkheden als we de kaart bekijken. Huesca, Valladolid, Alavés, Cádiz, Osasuna; het zijn allemaal ploegen die in het rechterrijtje staan. Op een willekeurige dag valt er tegen Levante ook altijd wat te halen. Alleen tegen Betis, Atlético Madrid, Real Sociedad en Athletic Club lijken de kaarten lastig te liggen.
Beste spelers?
Ik vind het lastig te zeggen of ik een speler van Elche specifiek zou aanraden bij een Liga-team, mocht Elche degraderen. De keeper Badia zie ik als lijnkeeper zeker van pas komen bij een team als Cádiz, die vaak en veel (bewust) op eigen helft spelen.
De meest creatieve speler van Elche, Fidel, is een buitenspeler/wingback en ik vind het moeilijk te zeggen of clubs geïnteresseerd in hem zijn op zijn 31e. Gezien zijn profiel verwacht ik ondanks zijn defensieve werklust dat hij met zijn technische capaciteiten nog prima op Segunda-niveau van waarde kan zijn, niet meer dan dat.
