Een jaar lockdownvoetbal en naarmate de stadions leeg blijven, wordt het steeds verleidelijker om oude samenvattingen op te zoeken. Je snakt naar het geluid van een vol stadion: je wil de emotie en beleving voelen. Ik kies dan met liefde voor de beroemde treffer van Aritz Aduriz, Athletic Club tegen Barça: een halve omhaal, een commentator in extase, het stadion op zijn kop. Nu is dat evenwicht wreed verstoord. Je kunt een goal wel zien, maar het fake-geluid matcht niet. Hoewel; in de Copa Del Rey moesten we het doen met het rauwe en kille stadiongeluid. Ik zie na een jaar de voordelen van beide werelden, maar geen van beiden bevalt. Mijn aandacht verslapt in ieder geval sneller op de een of andere manier. Op hoop van zegen dat we ons over een paar maanden hier niet meer mee bezig hoeven te houden.
De huidige realiteit is dat we nu in speelronde 28 van de Primera Division zitten en een uitweg uit het lijden nog niet binnen handbereik is. De komende twee weken is er interlandvoetbal, dus is er tijd voor bezinning en overdenking. Wat heeft dit seizoen ons gebracht? Wat staat ons nog te wachten? Dit doe ik vanuit clubperspectief, van plek 20 naar 1. Immers, door het verpeste schema heb ik volgens verliespunten geredeneerd (late inhaalwedstrijden) en ik merk dat ik nog moeite heb om die omslag te maken. Wellicht zal ik over de ene club iets meer spreken dan de ander; dan heb ik niet veel erover te melden óf mijn hersenpan is aan het verhitten. We shall see.
20. SD Huesca — 63 verliespunten
Deze club uit Noord-Oost Spanje maakt haar tweede seizoen mee op het hoogste niveau. Met alle respect heeft het veel weg van een soort Excelsior: prima beleid, een stadion (Alcoraz) waar 7.638 mensen in kunnen, maar met alle respect een saaie aangelegenheid. Twee seizoenen geleden debuteerden ze, maar degradeerden ze ook meteen.. en promoveerden weer terug. Trainer Michel lukte het al met Rayo Vallecano om te promoveren in één seizoen; nu deed hij het met Huesca.
Beter dan de bijzonder fraaie teamgoal op de openingsdag bij Villarreal (1–1) zou het niet worden. Het duurde tot liefst speelronde 13 toen Huesca haar eerste zege bij mocht schrijven; Deportivo Alaves werd met 1–0 verslagen na een klassieke Javi Ontiveros-goal. Een speelronde eerder waren ze al dichtbij tegen Granada, maar toen werd een 1–3 voorsprong in de slotfase nog weggegeven. Trainer Míchel zou het veld na speelronde 18 ruimen: 1 zege, 9 gelijk, 8 verlies, doelsaldo 14–28. Een nederlaag tegen Betis werd hem begin januari fataal. Onder de coach zagen we een team dat tactisch in den beginne wel goed meekon met haar opponenten, maar ze hadden steeds maar moeite om dat tactische voordeel uit te buiten. Wanneer het gaatje dan was geslagen door de tegenstander, was er geen houden meer aan.
Pacheta, die in augustus ’20 nog met Elche promoveerde, zou het anders gaan doen. Waar Míchel switchte tussen een 4–3–3 en 4–4–2, koos Pacheta meteen voor een systeem met drie verdedigers en wingbacks: het haalt het beste uit wingbacks Pablo Maffeo en Javi Gálan, terwijl de lange spits Rafa Mir een maatje kreeg waardoor niet alleen hij steeds hoefde te zeulen. Sindsdien is de situatie voor Huesca niet verbeterd, er zijn heftige degradatiezorgen, maar de club verkoopt haar huid in ieder duel duur. Het leverde slechts zeges tegen Valladolid en Granada op, maar in ieder duel behalve Barça-uit had het wel kans op een resultaat. Toppunt was de thuiswedstrijd tegen Celta die met 3–4 verloren ging, terwijl ze een veel groter overwicht hadden. Ook bij Sevilla had een punt gepakt kunnen worden, maar het lukte ze maar niet om Bono te verschalken. Helaas komt Huesca blijkbaar te kort om consistent meer punten te pakken.
Schema-analyse
In de overige 10 wedstrijden zal Huesca met een achterstand van 4 verliespunten op de veilige 17e plek aan de bak moeten. Over de 9 recentste wedstrijden lopen ze 1-op-1 qua punten, maar het lijkt een utopie dat je met 30 punten aan degradatie ontsnapt. De eerstvolgende vijf wedstrijden worden cruciaal voor hun lijfsbehoud, want in het slot tegen Real Sociedad / Athletic Club / Betis spelen is killing.
· Levante-uit,
· Elche-thuis,
· Atlético-uit,
· Getafe-thuis,
· Alavés-uit,
· Real Sociedad-thuis,
· Cádiz-uit,
· Athletic Club-thuis,
· Betis-uit,
· Valencia-thuis
Beste speler?
Van dit Huesca-team is er maar één speler die ik echt graag terug zou zien op het hoogste niveau: Javi Gálan. Deze 26-jarige wingback uit Badajoz speelt al het hele seizoen aan de linkerflank en met zijn energieke aanvallende spel heeft hij deze week bijvoorbeeld al de aandacht van Celta de Vigo getrokken. Dat valt prima te verklaren: in het spel van Coudet zijn Celta’s backs belangrijke spelers. Celta heeft veel aanvallers die behendig zijn in het centrum van het veld, waarbij de backs (Aaron Martin, Hugo Mallo en eerder Lucas Olaza) veelvuldig opstomen. Gálan kan dat. Hij zet goed druk, kan goed tackelen en heeft een heel goede dribbel.
19. SD Eibar — 61 verliespunten
Ik moet u teleurstellen: na zeven prachtige jaren lijkt het bestaan van Eibar op het hoogste niveau aan een zijden draadje te hangen. Een Baskische club minder in de Primera? Niet meer het bijzondere Ipurua met die iconische flats eromheen? Waar het onder het kenmerkende concessieloze pressingvoetbal van Mendilibar jarenlang spelers binnenhaalde, oppoetste en voor een mooi zakcentje verkocht, lijken de geldstromen op te drogen. De tijden der voortbrenging van een Florian Lejeune, Ander Capa, Joan Jordan, Marc Cucurella, Rubén Pena, Dani Garcia lijken voorbij.
De selectie is flink verouderd, er is weinig restwaarde meer over en dat uit zich wel in de resultaten. Onlangs was het Eibar-bestuur zelfs genoodzaakt om een statement eruit te gooien waarin het haar volledige vertrouwen in de 60-jarige José Luis Mendilibar uitsprak. Vaak is dat een slecht teken voor de zittende coach, maar in dit geval heb ik met het specifieke soort voetbal en selectie meer moeite om te geloven dat ze hem zomaar de laan uit sturen.
Dan is natuurlijk de vraag waar het specifiek misging met het Eibar-model. Het lijkt er sterk op dat dit moment in de zomer van 2019 was. Ze verkochten toen Joan Jordan (14 miljoen euro), Ruben Peña (8 miljoen euro) en Marc Cucurella (4 miljoen euro), maar vanuit het nu bekeken hebben de investeringen in Exposito, Quique Gonzalez, Bigas, Olabe en Inui niet het gewenste effect opgeleverd. In de afgelopen zomer zagen ze met Orellana, Charles, De Blasis en Escalante gewaardeerde basiskrachten de deur uitlopen voor nop. Zeker met Orellana voelen ze dat, want ondanks diens hoge leeftijd was de Chileen een creatieve factor van belang. Leg er een coronacrisis bovenop en je moet met weinig geld in de portemonnee de markt op. Ze investeerden in Damian Kadzior voor 2 miljoen euro; wat dan een totale miskoop blijkt te zijn. Daarbuiten waren ze aangewezen op gratis spelers dan wel huurdeals. Aleix Garcia, Recio, Kévin Rodrigues, Muto, Pozo… je hebt er niet zoveel aan. In de zomer van 2020 was Bryan Gil dan nog niet de speler die we nu in hem zien: daar komen we later op.
De degradatiepositie waarin Eibar zich gemanoeuvreerd heeft, is wel iets van de laatste maanden. Goed, Eibar stond na speelronde 17 ook maar 3 punten boven de streep. Maar sinds de laatste zege die speelronde, begin januari, is er niet meer gewonnen. Het pijnlijke is dat dat inclusief een reeks tegen directe concurrenten is geweest. Februari was een soort maand van de waarheid en daarin liepen ze wel een beetje tegen de problemen van het seizoen op. Tegen Osasuna, Valladolid, Elche, Huesca en Cádiz werden in totaal maar 2 punten gesprokkeld, terwijl het spel niet eens zo dramatisch was. Het lijkt vooral een zaak van individuele kwaliteit te zijn.
Een club die strijdt tegen degradatie kan niet eisen dat een 20-jarige jongen als Bryan Gil voortdurend het team op sleeptouw neemt als hypercreatieve linksbuiten. De 31-jarige spits Kike Garcia doet het met 8 goals naar wat je zou mogen verwachten. Het is er vooral omheen niet goed genoeg qua veldspelers. Sergi Enrich maakt niet het aantal doelpunten dat je zou mogen verwachten (4, terwijl hij er maar 2 maakte..). Met de 35-jarige Pape Diop is er een controleur die voortdurend in negatieve zin kan exploderen en het niveau niet aankan. Achterin is er met de 33-jarige Arnaitz Arbilla een soortgelijke onbetrouwbare factor die, zoek bijvoorbeeld Eibar — Atlético op, je structureel punten kost. Dan mag je blij zijn dat keeper Marko Dmitrovic er nog voor even is.
Schema-analyse
Eibar presteert de laatste 9 wedstrijden bewezen énorm slecht. Over die spanne staan ze met 4 punten op de laatste plek. Als dat mede door duels tegen directe concurrenten komt, kan ik hier wel vrolijk gaan doen alsof er uitzicht op beter is, maar als je het schema hieronder ziet, weet je dat alleen Alavés-thuis en Getafe-uit een bepaalde mogelijkheid zouden moeten bieden. Kritisch bekeken is het spel van Levante en Granada ook niet enorm bijzonder, maar zij hebben veel individuele kwaliteit om van niets iets te maken.
· Real Madrid-uit;
· Levante-thuis;
· Granada-uit;
· Real Sociedad-thuis;
· Atlético Madrid-uit;
· Alavés-thuis;
· Getafe-uit;
· Betis-thuis;
· Valencia-uit;
· FC Barcelona-thuis
Beste speler?
Er zijn twee spelers die ik graag terug zou zien op het hoogste niveau: Bryan Gil en Marko Dmitrovic. Laat het dan net weer zijn dat Dmitrovic op de nominatie staat om transfervrij (check, weer een Eibar-probleem qua geldophalen) tweede keeper te worden bij Sevilla. Vooral Julen Lopetegui zal dus met een kleine glimlach naar Eibar’s verrichtingen kijken.
Bryan Gil is een van de grote Spaanse talenten, afkomstig van Sevilla op huurbasis. Vorig seizoen speelde hij al een half jaar bij Leganés, maar Javier Aguirre was een defensief denkende man die vooral veel fysieke kracht van zijn spelers vroeg. Dan heb je niets aan Gil. Het is dus goed dat hij Eibar opzocht; Mendilibar’s teams brengen veel tijd door op de helft van de tegenstander waardoor Gil veel makkelijker in staat is om én tactisch bij te leren én aanvallend te schitteren. Dat is terug te zien in zijn statistieken. Hij brengt zijn tegenstanders in goede schotposities, kan zelf ontzettend goed dribbelen en slepen met de bal, terwijl hij zonder bal goed geleerd heeft druk te zetten en defensieve acties te maken. Laten we hopen dat deze parel in het rigide voetbal van Lopetegui alsnog tot zijn recht kan komen, want als dat lukt heeft Sevilla met onder andere ook Ocampos en Suso voorin een gouden arsenaal aan kwaliteitsspelers waaruit ze kunnen putten.
De 29-jarige Marko Dmitrovic loopt alweer sinds 2017 rond in Ipurua en is niet meer uit de basis weg te denken. Het is een geweldige keeper voor een Spaanse middenmoter, komt met vertrouwen zijn doel uit in 1-op-1 situaties of om grote ruimtes te bespelen énnnn heeft een danige traptechniek dat hij ook penalty’s kan nemen. In speelronde 19 viel de kijker in verbazing toen Eibar een penalty meekreeg tegen Atlético Madrid. Het was vroeg in de wedstrijd, 0–0, we wisten dat Eibar niet al teveel goede penaltynemers heeft maar je verwacht toch niet dat een doelman het doet. Hij benutte voortreffelijk. Helaas voor de schoonheid van dit verhaal miste hij recent een belangrijke penalty tegen Cádiz, dus zal hij vast ook niet meer snel aan de beurt zijn. Opdat hij wel op het hoogste niveau actief blijft, dan maar.
