6. Real Sociedad
La Real is inmiddels een betrouwbare subtopper geworden in LaLiga. In drie volledige seizoenen Imanol Alguacil eindigden ze twee keer zesde en een keer vijfde. Toch is er een soort patroon ontstaan in het verloop van het seizoen, waarmee je zou zeggen dat er nog rek in de prestaties zit. De club uit San Sebastian gaat namelijk ieder seizoen als een bezetene van start, om daarna heel wisselvallig te presteren. Daarnaast eindigde Real Sociedad het afgelopen seizoen met een doelsaldo van 40–37. Tamelijk opmerkelijk voor een ploeg die graag de bal heeft en daarmee haar tegenstanders in een draaikolk wil lokken. Ze zijn ook nog steeds een van de best pressende ploegen in de Liga. Ondanks dat alles, eindigden ze netjes zesde.
Komend seizoen verdwijnen er herkenbare gezichten uit de selectie van Imanol. Zaldua, Monreal, Portu, Januzaj waren bekende gezichten in de afgelopen jaren. Maar door verschillende factoren is verandering nodig. De grootste transfer van de zomer is Brais Méndez. De rechtsbuiten van Celta de Vigo kiest na jaren voor een stapje hogerop, in de hoop zijn piek van 2018/19 te hervinden. Toen kwam hij nog eens in beeld bij de Spaanse selectie. Hij concurreert met de eveneens nieuwkomer Take Kubo. De jonge, behendige dribbelaar uit Japan blijft zoekende naar de juiste omgeving om zijn talent tot wasdom te laten komen. Je zou zeggen; als het bij La Real niet kan.. dan nooit meer. Tenslotte haalde La Real Mohamed-Ali Cho als toekomstige spits: de 18-jarige komt voor 11 miljoen euro over van Angers SCO.
Het concept van Real Sociedad blijft in essentie hetzelfde: balbezit, pressing, voetbal. Maar ook een stukje degelijkheid om vaker resultaten over de streep te trekken. Dat verklaart de slechts 37 goals tegen (alleen Sevilla, Real Madrid en Athletic Club waren hierin beter). Tegelijkertijd zijn de 40 goals voor van het niveau rechterrijtje. Niet des La Real als je naar de eerdere seizoenen kijkt. Daar ligt de verbetering voor komend seizoen.
Er is weinig reden om aan te nemen dat La Real ‘niet’ opnieuw in de Europese plaatsing zal eindigen. Wellicht moeten ze minder afhankelijk worden van David Silva. Al lijkt het qua transferbeleid er nog niet op dat ze daarop voorsorteren.
8. Villarreal
Niets is meer ongrijpbaar dan het concept-Unai Emery. Al jarenlang zien we zijn teams excelleren in Europese competities, maar bijzonder wisselvallig presteren in de nationale competitie. Afgelopen seizoen was dat niet heel anders. Verliezen bij degradatiekandidaten als Levante en Elche, maar stunten tegen Bayern München en Juventus. Dat is wel een mooie samenvatting van de coach Emery. Met een selectie die Emery voorhanden heeft, is dat bij Villarreal wel teleurstellend te noemen, ook al leveren ze succes in Europa en wisselen ze door met B-elftallen. Komend seizoen zijn ze slechts actief in de Conference League. Dat is eigenlijk een competitie die ze allang ontgroeid zijn.
Een duidelijke bottleneck bij Villarreal is het soms grote gebrek aan beweging in de eindfase van Villarreal’s aanvalsspel. Er zijn bewezen dribbelaars met diepte, maar snijden altijd naar binnen om hun andere been te gebruiken. Danjuma, Yeremy, Gerard Moreno, Chukwueze zijn artiesten, maar de transfervrije komst van El Comandante José Luis Morales is best verstandig te noemen. En eindelijk eens een begaafde ‘9’ in de spits..? Boulaye Dia was het vorig jaar niet, terwijl Paco Alcácer heel ver verwijderd is van wat hij ooit was.
Aan de defensie en het middenveld zal het niet liggen. Met 37 goals tegen staat de organisatie solide, terwijl er in de as ruim voldoende talent aan de bal is. In topduels zien we Villarreal ook graag verzorgd onder de druk uitspelen, maar kunnen ook door de lucht slagvaardig zijn. Dat maakt Villarreal in Europa een heel lastig te bespelen tegenstander met de tactische kunde van Emery.
De grote vraag is dus: wanneer presteert Villarreal ook in de competitie naar vermogen? Met Emery in het spel lijkt de Conference League al vergeven.
8. Athletic Club Bilbao
Na anderhalf jaar Marcelino staat Athletic Club aan de vooravond van het derde tijdperk Ernesto Valverde in San Mames. Twee en een half jaar na zijn roekeloze ontslag door FC Barcelona is de vaktrainer weer terug. In de tussentijd heeft hij zich vooral beziggehouden met foto-exposities, want fotograferen doet hij graag. Ook tijdens de voetbalfeesten. Een nuchter, genuanceerd en bovenal goed mens keert weer terug in de voetballerij. Hij wil graag drukzetten met zijn teams, maar schuwt een pragmatische aanpak niet. Successen zijn zeker niet onmogelijk met hem, want ze wonnen in 2015 ook al eens de Supercopa op heroïsche wijze tegen FC Barcelona.
De ene vaktrainer gaat, de andere vaktrainer komt. Marcelino heeft in anderhalf jaar de Copa en Supercopa gewonnen, maar heeft de Basken niet naar Europa kunnen leiden. Wie regelmatig naar de wedstrijden van Athletic Club kijkt, weet namelijk waar de pijnpunten van de Basken liggen. In het creatieve, en afwerkende gedeelte. Het geraamte van Athletic Club staat allang; neergezet door Gaizka Garitano. Marcelino benoemde dat ook bij zijn eerste successen begin ’21. Slechts 36 goals tegen; alleen Sevilla en Real Madrid deden dat beter.
Echte doelpuntenmakers zijn er niet in Bilbao sinds het afzwaaien van de Baskische aartsbisschop Aritz Aduriz. Een befaamd voorbeeld is het treffen tussen Real Madrid en Athletic Club in de Liga. De Koninklijke won met 1–0, maar Athletic Club kwam niet tot scoren met 2,71xG. Vorig seizoen scoorden de Basken 43 keer, maar hadden er 57 moeten maken. Met een achtste plek was er geen contract over voor Marcelino, zeker met de presidentsverkiezingen van de zomer.
De opgave in termijn drie is voor Valverde duidelijk, maar we zijn vooral blij dat hij terug is.
9. Valencia
Soms vraag je je af of schrijven over bepaalde clubs wel zin heeft. Valencia is er daar een van; het perfecte voorbeeld zelfs. Met Meriton, Peter Lim en Jorge Mendes aan het stuur weet je dat de vulkaan ieder jaar erupteert. Another season, same shit. Zo gaat het al drie jaar sinds Marcelino werd ontslagen omdat hij het waagde de Copa te winnen. Albert Celades, Javi Gracia en José Bordalas zijn sindsdien gesneuveld. Nu is het aan Gennaro Gattuso. Gezien zijn persoonlijkheid en de klinische clubcultuur is het wachten op ongelukken.
Bordalas drukte zeker zijn stempel op het elftal vorig seizoen: het schoppen en slaan was er vanzelfsprekend. Alleen leverde het weinig resultaat op, behalve een bekerfinaleplaats. Dat kunnen we Bordalas ook niet verwijten. Gaya, Soler en Guedes droegen de Valencia-teams, maar in de as komt Valencia veel teveel kwaliteit tekort. Een as zonder kapitein op het middenveld. Dat is vragen om instabiliteit. Meriton haalt er alleen nooit echt iets voor terug: als ze de markt op gaan, is dat de laatste jaren voor niet al te dure spelers.. of huurspelers. Op het middenveld zijn nu slechts Guillamón, Racic, Soler, Musah en Koindredi. Soler is de oudste, 25, en veel aanvallender ingesteld. Waar is de ervaren kapitein? Nergens.
Tot overmaat van ramp vertrekt Guedes voor een fooitje deze zomer, naar Wolverhampton. Ze kunnen de jonge, talentvolle Bryan Gil er wel voor terughalen, maar Guedes was een exceptionele speler. Diepte, technische hoogstandjes, fysiek een beer, goals vanuit het niets. Het laatste beetje vreugde is verkocht. Het wordt allemaal klinischer. Samuel Lino en Samuel Castillejo komen de aanval versterken, maar je kunt je afvragen of ze in staat zijn om het elftal te dragen.
Het meest realistische scenario is opnieuw een Europeesloos seizoen, in de grauwe middenmoot. Sinds Marcelino weg is, is er geen Europa meer gehaald. Zoals Jurriaan van Wessem zou zeggen: Meriton boeit dat allemaal niet, als ze maar winst maken. De ziel van de club is verloren, op een heel dood punt.
10. Osasuna
Jagoba Arrasate en zijn mannen staan aan de vooravond van het vierde seizoen LaLiga sinds de promotie in 2019. Nooit zijn ze in degradatienood geweest aan het eind van het seizoen: 10e, 11e, 10e. Samen met de onderschatte technisch directeur Braulio Vazquez heeft Arrasate een selectie neergezet met een duidelijke identiteit. Een soort Liverpool, maar dan met tien keer minder kwaliteit. Pressing, compactheid, directheid en een sidderend stadion dat achter hen staat. De beleving ‘samen met de fans’ staat centraal.
De selectie is al jaren stabiel, met ieder jaar wat kleine tweaks. Bovenal is de as al jaren stabiel. Sergio Herrera is een geweldige keeper. David Garcia, Unai Garcia, Aridane, Torro, Moncayola, Brasanac zijn geen onbekende gezichten centraal achterin en op het middenveld. Aanvallers Roberto Torres, Rubén García maakten de promotie mee, terwijl voorin met Budimir, Chimy Avila en Kike Garcia een indrukwekkend arsenaal aan spitsen is.
Deze zomer haalde Osasuna Ruben Peña transfervrij op bij Villarreal en Moi Gómez komt voor een vriendenprijsje over van Emery’s equipe. Spelers met een krasje, maar als ze het vertrouwen van Arrasate krijgen, kunnen ze mooi opbloeien.
Osasuna: de Europese plekken aanvallen zullen ze niet doen, maar zijn ook veel te goed om te degraderen. Misschien dat een verbetering naar plek 9 erin zit.
