Zaterdag 12 september, het is de dag dat LaLiga weer begint. In een Covid-realiteit moeten clubs hun weg te zien vinden na een onstuimig seizoen. Er was een Liga voor Covid en een Liga na Covid. Vóór Covid kenden we een gehandicaptenrace in de titelstrijd, stond Real Sociedad in de top 4, Atlético zesde en Villarreal op een aanzienlijke afstand van de Europese plekken achtste. Hoe anders was het daarna: Real Madrid ging crescendo naar de titel, Real Sociedad stelde met maar twee zeges ternauwernood Europees voetbal veilig, Atlético ging dankzij whirlwind Marcos Llorente makkelijk naar de CL en Villarreal eindigde soepel vijfde.
Voor Covid: https://i.gyazo.com/dcc353d0a6235e41add193af3bc7c778.png
Na Covid: https://i.gyazo.com/a1c12ca32a0ce587896e754f8883868a.png
Covid was slechts een van de verhalen waarop het seizoen golfde. Zo stond het ook in het teken van wanbeleid. De eerste vormen daarvan doemden in no-time op bij Valencia. Marcelino en Alemany verlieten na twee seizoenen vierde plaats met bombarie Mestalla. Het Singaporese bewind stelde daarop loopjongen Celades aan, maar die werd vanaf de eerste dag niet vertrouwd door zijn selectie. Het hele seizoen was een doldrieste, slechts voorbereidende rit op de bizarre zomereruptie. Inmiddels zijn Ferran, Coquelin, Rodrigo en clubheld Parejo, straks misschien nog meer spelers, voor spotprijzen vertrokken en is de ingekomen coach Javi Gracia alweer boos vanwege loze beloftes ( https://pbs.twimg.com/media/Ehofu9ZX0AAE-RX?format=png&name=small ). Dat belooft nog wat voor komend seizoen.
Hebben we het over wanbeleid, dan kijken we al snel naar FC Barcelona. Jaren van regressie onder de radar zorgden voor een historische afgang in de CL-kwartfinale tegen Bayern München (2–8). Valverde, Setién: ze waren slechts gevolg, niet oorzaak. Messi had dat deze zomer eindelijk door, alleen zijn contracten onverbiddelijk. Protesteren mag, maar met je rug tegen de muur. De werkelijke man achter de neerval is Bartomeu. Al vijf jaar bestiert hij Barça op zeer risicovolle wijze ( https://www.vi.nl/pro/overig/de-armoedeschaamte-van-barca-waarom-koeman-niets-kan-besteden ). De sportieve achterstand op de top dreigt lichtjaren te worden en de volgende voorzitter zal de rotzooi op mogen ruimen. Op 21 maart weten wie dat is. Tot die tijd mag Koeman een antwoord verzinnen op miserie zonder diepe broekzakken te hebben. Grote woorden werden door Bartomeu niet geschuwd aangaande renovatie, maar slechts Rakitic is tot nu toe vertrokken voor nop. Suárez en Vidal horen al weken weg te zijn. Het salarishuis kan worden opgeschoond, maar zelfs Depay halen is dan nog lastig.
In Madrid is het deze zomer rustig gebleven. Titelhouder Real Madrid leeft onder leiding van Zinedine Zidane in enorme rust, ondanks dat er geen grote aankopen gedaan konden worden. Odegaard werd teruggehaald van zijn huurperiode bij Real Sociedad, verder kunnen ze in Covid-tijden nog wel verder met deze selectie. Ramos beleeft elk jaar opnieuw zijn puberteit, Marcelo kent zijn plaats achter Mendy, Modric kan prima afwisselen met Valverde, Benzema is al jaren superstabiel terwijl jongens als Rodrygo en Vinicius voorin stappen zetten in hun ontwikkeling. De grote titelkandidaat.
Opmerkelijker is de stilte bij Atlético Madrid: nu de oude helden definitief hebben afgezwaaid, zoekt Simeone naar het nieuwe normaal van zijn team. Saúl legde al eens uit in The Guardian, nog voor Anfield, dat dit geen sinecure is ( https://www.theguardian.com/football/2020/feb/17/saul-niguez-atletico-madrid-liverpool-champions-league ). Geen wonder dat ze tot voor Covid slechts zesde op de ranglijst stonden; zeker de aanval liet het flink afweten. De laatste wedstrijd voor de break was de 2–3-zege bij Liverpool, die miraculeus genoeg ook meteen de revival na Covid inleidde. Controleur Marcos Llorente leek af te denderen op het predicaat ‘miskoop van het seizoen’, maar bleek toch het best als dommekracht en renpaard in de voorhoede. Het maakte Atlético een stuk gevaarlijker voorin en dwong fouten af bij de tegenstander. Félix had een kwakkelseizoen, Costa en Morata zijn het niet. Maar.. daadkracht op de transfermarkt blijft uit. Het blijft slechts bij geruchten en dat is opmerkelijk. Betere aanvalsimpulsen zijn stiekem gewoon de sleutel tot een succesvol Atlético.
Misschien wel de interessantste vraag van het komende seizoen is of Villarreal erin slaagt de top-4 aan te vallen. Sevilla heeft een gedegen organisatie staan, Monchi kan Banega simpel vervangen door Rakitic en Oscar Rodriguez: wie doet ze wat? Oude bekende Unai Emery stapt dan opeens het schaakbord op. Villarreal brak ondanks een vijfde plek met Javier Calleja en wilde een nieuwe sportieve stap gaan zetten met Emery die heel goed weet hoe hij prijzen met dit soort teams moet pakken. Grote helden Cazorla en Bruno Soriano werden uitgezwaaid, maar de vervanging is werelds. Voor kindertarieven werden Kubo (huur), Coquelin en Parejo opgevist. Tel dat op bij aanvallers als Gerard Moreno, Paco Alcacer en Samuel Chukwueze en dan heb je zeeën van kwaliteit rondlopen. Of hun aanval op Sevilla slaagt, hangt af van de verdediging. De backs komen zwaar te kort voor die eis; Albiol en revelatie Pau Torres voldoen als centrum maar zijn niet waterdicht.
Achter de op het oog makkelijk in te vullen top-5 zal een groot, chaotisch gevecht losbarsten, lijkt het.
Real Sociedad heeft een te fragiele organisatie om echt mee te doen met de grote jongens, maar als het draait is hun middenveld/aanval van fraai niveau. Odegaard inwisselen voor David Silva is daarbij een mooie stap. Getafe heeft alleen in de voorhoede ingewisseld ten opzichte van vorig seizoen; Molina en Duro vertrokken maar met Cucho en Unal hebben ze prima verjongd. Cucurella lijkt ook nog eens te blijven. Als ze het post-Covid-niveau kunnen vermijden, lijken ze de interessantste kandidaat voor het zevende Europese ticket.
Stuntploeg Granada gaat haar tweede Liga-seizoen en Europa in zonder Sevilla-huurling Carlos Fernandez. Niet dat ze sterk afhankelijk van hem waren in dit veelzijdige team (Machis, Soldado, Puertas..), maar je levert toch 14 goals in met deze schaduwspits. Geluk bij een ongeluk blijft de succesvolle middenvelder, huurling Yangel Herrera nog een seizoen. Met de 39-jarige Diego Martinez hebben ze ook nog altijd een uitstekende tacticus aan boord. Wellicht dat ze dit seizoen wat minder gelukjes en wonderen beleven, maar dan nog zijn ze te goed om in gevaar te komen.
Athletic Club zal normaal gesproken op dezelfde voet verder gaan als vorig seizoen. Defensief excelleren; voorin moeilijk scoren. Gelukkig zijn er met talenten als Oihan Sancet en Unai Vencedor spelers om naar uit te kijken. En wellicht wordt duidelijk of Unaí Simon zich naar een toptransfer keept. Na Courtois de beste doelman van het afgelopen seizoen en hij wordt in 2021 pas 24.
Real Betis is een andere ploeg die komend seizoen geen Europees voetbal speelt, maar waar constant hoge verwachtingen zijn. Rubi was na Setién het volgende slachtoffer van de ambities. Fekir, Canales en de stokoude Joaquin moesten hun team meermaals uit het graf redden, waar veel andere spelers verzopen. Een instabiele verdediging (kuch Bartra kuch) en een matig controlerend middenveld liggen hier wel ten grondslag aan. De 66-jarige Pellegrini mag het op zijn oude dag nu ‘ns gaan bestieren; de investeringen zijn tot nu toe mager met Bravo, Victor Ruiz en Montoya achterin.
Osasuna was na Granada de tweede verrassende promovendus. Onder leiding van Jagoba Arrassate wordt er compact en hoog druk gezet, waar Barça het een en ander over kan vertellen. Die wonnen namelijk twee keer niet van ze. Chimy Ávila, de kleine ADHD-spits voorin, is de belichaming van hun energieke spel. Alleen scheurde hij dit jaar van twee knieën wat af, helaas. De 26-jarige spits had er nog zomaar een transfer kunnen verdienen. Wel moeten ze het dit jaar doen zonder de 22-jarige Watford-huurling Pervis Estupiñan: een geweldige aanvallende linksback die waarschijnlijk cheatcode op Championship-niveau is.
Dan wil ik nog even de moeite doen om wat te vertellen over Celta de Vigo. Het blijft toch jaarlijks een mirakel dat deze club onderin bungelt en een zielige ploeterwedstrijd bij Espanyol moest spelen om in de Liga te blijven. Wat ik weet is dat de voorzitter een krenterig figuur is, vandaar dat hij met Antonio Mohamed, Miguel Cardoso, Fran Éscriba en Oscar Garcia niet de meest begaafde trainers heeft aangetrokken. Verder heeft dit team ondanks de aanwezigheid van een Nolito, Aspas, Denis Suarez veel moeite om variatie ni het aanvalsspel te hebben. Behoudens relboy Sisto was er het afgelopen seizoen haast geen serieuze vleugelspeler voorin. 37 goals zijn degradatiestrijdaantallen en verre van genoeg om naar boven te kijken. In de zomer hebben ze Tapia en vleugelaanvaller Vadillo gehaald. Wellicht dat die de variatie/verrassing kan brengen die we toejuichen. Desondanks heb ik ze een kleurloze 15e plek voorspeld.
Levante is de wiskundig en wetenschappelijk vreemdste ploeg die ik in de Liga heb gezien. Defensief is het een puinzooi, maar met Aitor Fernandez hebben ze een enorme cheatcode in doel. Ik wil niet weten hoeveel nederlagen en echecs hij voorkomen heeft. Maar dat is slechts een deel van het verhaal. Verliezen bij Mallorca, winnen van Barça, verliezen bij Eibar, winnen van Real Madrid: dit compacte counterelftal is onbegrijpelijk. Gelukkig hebben ze met Campaña (godswonder dat die nog niet opgehaald is) en Enis Bardhi behoorlijk interessante middenvelders rondlopen. Dit wordt weer bovenkant rechterrijtje en allerlei out-of-context-resultaten. Helemaal zin in.
Ronaldo’s Real Valladolid dan; de ploeg die niet kan aanvallen, maar tactisch-organisatorisch smerig constant is. Sergio Gonzalez coacht een groepje niet-extreem bijzondere voetballers al twee seizoenen op rij knap naar lijfsbehoud. Op een veel minder agressieve manier dan Getafe. Diep zitten, maar toch steeds de angel uit de tegenstander groot of klein weten te halen. Bijvoorbeeld thuis weten ze ploegen als Real Madrid, Barça, Valencia, Atlético Madrid, Sevilla tot het alleruiterste te dwingen. Kuitenbijters deluxe. Horten en stoten of niet; ze blijven erin.
Alavés en Eibar dan, dat zijn ploegen waar ik me vorig seizoen en ook dit seizoen ernstig zorgen over maak. Ik verwachtte afgelopen seizoen stiekem al degradatie voor Deportivo Alavés; letterlijk alleen Lucas Perez en Joselu stellen wat voor, maar ze bleven er ternauwernood in. Machín er dan opeens in vind ik al helemaal een gok. Voor dit werkerselftalletje niet echt de coach die ik in gedachten heb om nog eens alles uit de kuiten te persen. Het sprookje van Mendilibar’s eeuwig pressende Eibar blijft voortduren, maar het komt ook op leeftijd. Afgelopen seizoen was het al horten en stoten. De oude Orellana was het creatieve brein, maar is inmiddels vertrokken naar Valladolid. Een Charles die er nog wel eens wat inprikte is ook van het toneel verdwenen. Escalante is transfervrij naar Lazio. Nu hebben ze ene Damian Kadzior gehaald van Zagreb (wie vertelt me of hij er iets van kan?) en huren ze de weinig bijzondere Recio van Leganes. Wat stelt het allemaal voor? Ik heb echt moeite om te zien hoe ze zonder zorgen zichzelf veilig spelen.
Tot slot nog even de promovendi benoemd. De Segunda is eerlijk gezegd niet mijn beste terrein. Daar hoop ik me ooit beter in te gaan verdiepen, dat geheel terzijde.
Elche is 19 dagen terug gepromoveerd en kwam al door een godswonder in de play-offs terecht en dan ook nog eens met twee keer smerig late zeges in de terugduels. Ik ga hier nul verwachtingen van hebben komend seizoen en ik denk zijzelf ook niet.
Huesca keert na een jaar terug in de Liga en ‘lijkt’’ dit keer iets beter beslagen ten ijs te komen. Voorin hebben ze met Okazaki en Wolves-huurling Rafa Mir prima spitsen; op het middenveld zijn er met Mosquera en Rico ervaren krachten plus Dortmunds Sergio Gómez als talent. Met een Alavés en Eibar wellicht dé kans om erin te blijven.
Dan Cádiz, havenstad in Andalusië. Voor het laatst voetbalden ze in 2005/06 op het hoogste niveau. Met Ramón de Carranza als stadion een mooie aanwinst. Zoals gezegd is mijn Segunda-expertise niet je van het, maar met Negredo en Choco Lozano moet je een prima spitsenduo hebben. Alex Fernandez en, kent u die nog, Augusto Fernandez horen goede middenvelders te zijn. Genoeg om het een kans te geven. Slechter dan Elche kan niet; Álvaro Cervera schijnt een goede coach te zijn. We gaan het zien allemaal.
