#HupZizou
Zo zit Real Madrid in een crisis en zo is Real Madrid weer uit de crisis. Het zagen aan Zidane’s stoelpoten gebeurde de afgelopen tijd volop, maar de criticasters van de succesvolle Real Madrid-manager zijn de mond weer gesnoerd. Sevilla, Gladbach en Atlético werden achtereenvolgens aan de zegekar geboden en zodoende doet Real Madrid in elke competitie weer volop mee. Mijn favoriete credo ‘sterven als een opportunist’ kon weer van stal worden gehaald in de recente weken, want enigszins vreemd is de heisa rond Real Madrid wel geweest. Casemiro, Ramos, Benzema en Valverde lagen er allemaal een paar weken uit met blessures dan wel Corona: dat zijn niet zomaar afwezigen, want het zijn kernelementen van het huidige Real Madrid. Natuurlijk moet een topclub resultaten halen, maar dit is een enorm verzachtende omstandigheid.
Zizou is geen man van ingewikkelde ideeën over voetbal; hij is een man-manager en pragmaticus. Des te vreemder is het dat hij juist werd aangevallen in een periode waar zijn sterkhouders afwezig waren. Van een club als Real Madrid mag je best eisen dat er ongeacht wie op het veld staan een bepaalde spelvisie zichtbaar is, maar dat is er niet. Alleen is dit niet nieuw; dit was ook al duidelijk in de eerste periode onder Zidane. Toen werd de motor wel steeds op tijd gerepareerd om in de CL te schitteren. Het zou dan gerechtvaardigd zijn om in de tweede periode je verwachtingen daarop in te stellen. Real Madrid zal vast nog een sportieve opdoffer krijgen hier en daar, maar deze lynchpoging was niet het beste moment. Een klap in het gezicht van de criticasters des te meer dat Real Madrid hen in drie Partidazo’s achtereen het ongelijk bewees aan de hand van een geweldige Kroos en Modric. De revolutie zal nooit onder Zidane plaatsvinden, maar aan wie is Zidane wat verplicht met zijn eretitels? Geef hem bij zijn afscheid, in hopelijk een vol Bernabeu, een ongekend applaus. Dat is wat hij verdient.
Zoekend Barça
Daar waar Real Madrid zichzelf lijkt te hebben hervonden, lijkt FC Barcelona nog ver van sportief herstel. Ook na een moeizame 1–0 zege op Levante blijft het zoeken naar de juiste balans in het elftal. Het zagen op Messi’s houding in het veld gebeurt volop, maar het valt te betwijfelen hoe terecht dat is. Als je bijvoorbeeld naar de passes per defensive action kijkt, een stat die kan bewijzen hoe goed je pressing werkt, zie je dat Barça dit seizoen 11,61 passes per defensieve actie toestaat. Vorig seizoen was dit 7,97 pass per defensieve actie. Meeverdedigen deed Messi al zelden, dit seizoen ook niet. Het zou dus meer gerechtvaardigd zijn om naar de algehele samenstelling van het team te kijken. Zeker als je weet dat Messi nog altijd de meeste schoten voor zichzelf of voor anderen produceert. Klasse bij een van de beste voetballers ooit vergaat nooit, zeker nog niet op zijn 33ste.
Frenkie de Jong zorgde tegen Levante ervoor dat hij na goede pressie Messi in stelling kon brengen voor de 1–0, maar gedurende wedstrijd was het hij die regelmatig voor loopacties probeerde te zorgen. Dat is opzienbarend voor een middenvelder die vooral goed is in de vroege opbouw van het spel. Dat gebrek aan diepte komt deels door het wegvallen van Ansu Fati op de flank, maar dan is het probleem niet meteen opgelost. Tegen reuzendoder Cádiz is er via slim flankenspel altijd wel wat te halen, maar daar werd in de achtervolging op de Andalusiërs nauwelijks iets mee gedaan. Ja, rechtsback Sergiño Dest kwam er even overheen en had eigenlijk moeten scoren, maar is hij echt de eerste speler waarvan we dat moeten verlangen in een pittig uitduel?
Naar de juiste samenstelling van het middenveld blijft het ook gissen. Dat bepaalt nog altijd hoe je aanvalt en hoe je verdedigt. Nog geen enkele middenvelder heeft zich dit seizoen echt op zijn gemak getoond in het 4–2–3–1-systeem. Ja, ook Frenkie de Jong waar het systeem onder Koeman zich meer voor zou lenen. Zondag zag het er allemaal danig zouteloos uit dat je weer naar de volgens geruchten door Koeman verketterde Riqui Puig verlangde. Waarom Koeman het precies niet in hem ziet zitten, weten we niet. Alleen wordt er met het stroperige, zouteloze spel een groter verlangen gecreëerd naar Puig, die techniek en energie ondanks zijn kleine voorkomen altijd heeft tentoongespreid onder Setién.
Koeman moet eens kritisch benaderd worden in plaats van die suffe stukjes en welhaast indirecte oproep tot nationaal medelijden. Voor werkelijk niemand was en is het een geheim dat FC Barcelona slecht geleid is en het er financieel slecht voor staat. Hij heeft zelf voor de stront en het drukke schema gekozen. Bij het gejank van Koeman over een druk schema denk ik dan ook; dat zou je niet moeten verbazen na de Coronacrisis. De denderende trein die ‘voetbal’ heet is tussen maart en eind mei even tot stilstand gekomen, maar dendert onverminderd voort. Maar goed, door het vertrek van Bartomeu is ‘het fysiek sterk verzwakte hoertje eindelijk van zijn pooier verlost’. Eind januari weten we meer over de toekomst van de club, want dan wordt de nieuwe president verkozen.
Atlético; met beide voeten op de grond of waren ze dat al?
Atlético Madrid kwam dit weekend met beide voeten op aarde, voor zover ze dat al niet waren. In de Champions League kregen ze in oktober al van Bayern München een standje met 4–0 en nu dus ook met 2–0 van Real Madrid. Onder de radar zag de vaste Atlético-kijker dat het ook niet altijd vanzelf ging tot nu toe. Vaak kwam de equipe van Simeone pas los na rust, een penalty of won het simpelweg tegen de verhoudingen in. De cijfers van Atlético en de selectiebreedte zijn veelbelovend voor Atlético’s seizoen, maar dat hoeft niet te zeggen dat verbetering niet mogelijk is.
Wie naar de selectie van Atlético kijkt, zal zich vooral afvragen wie de daadwerkelijk vaste partner van Koke op het middenveld wordt. Herrera is er nu al anderhalf seizoen, maar kwakkelt met blessures en overtuigt niet per se; dus moeten we kijken naar de zomeraanwinsten Torreira en Kondogbia op korte termijn. U zal denken: “Huh, maar Saúl is er toch nog?”. Ja, dat klopt maar die is niet zo in vorm dit seizoen. Het was dus niet verrassend dat hij zaterdag op de bank startte tegen Real Madrid. Over de nog altijd onderschatte Koke valt niet te twijfelen, in ieder geval. Zoals Simeone het zei: “He’s a really important player, I’ve said it countless times, for his tactical role, for his understanding of the needs of the team… He’s grown a lot since the lockdown and the consequence is what we saw with (Spain). He’s tremendously important for us tactically.”
Voorin lijkt de voorhoedepuzzel op het eerste gezicht simpel en duidelijk. Félix naast Suarez; Correa, Carrasco en Llorente als belangrijkste adjudanten en wellicht in de achtergrond een heropleving van Lemar. De cijfers zijn voortreffelijk, want kijk naar de goals + assists per 90 minuten en de grote vier van Atlético staan in de top-7. In de topwedstrijden valt het echter nog een beetje tegen. Op bezoek bij Bayern München kreeg het 4–0 klop, de 1–0 winst tegen Barça was niet per se sprankelend en dan was er de 2–0 nederlaag bij Real Madrid. Dan helpt het niet als je Suárez rond ziet strompelen in Di Stefano en maar met moeite kan meeverdedigen, terwijl Diego Costa met trombose (coronanaweeën) te kampen heeft. Eens zien of ze de zes verliespunten voorsprong op Real Madrid vast weten te houden.
Aupa Real
Real Sociedad is dan de vierde club die naast de traditionele top-3 de tongen losmaakt. Na een mooie zesde plek vorig seizoen dendert de equipe uit San Sebastian voort. Door de Coronacrisis, Europees voetbal en een daaruit volgend druk schema wordt het wel lastig voor la Real om constant te blijven presteren. De impact van Mikel Merino, Mikel Oyarzabal en David Silva op de verder sterke organisatie van Txuri Urdin is enorm, maar hun speeltijd doseren lijkt een lastige uitdaging. De laatste weken zien we het al gebeuren met de hamstring- en overbelastingprobleempjes bij Oyarzabal en Silva. Het is dus niet verwonderlijk dat ze nu al een reeks van zes gelijke spelen hebben, nadat ze in 9 wedstrijden 8 keer wonnen.
Verliezen, dat doet de formatie van Imanol Alguacil niet snel. Het is ze alleen overkomen tegen Valencia (bizar genoeg) en Napoli, beiden in Anoeta. Aan een graphic van The Athletic kun je zien waarom. Real Sociedad staat weinig passes per defensieve actie toe, terwijl de tegenstander ook gemiddeld weinig meters krijgt om progressie te boeken. Zo dwingt het haar tegenstanders achteruit en moet het door hen defensieve organisaties heenspelen. Dan is het niet lekker als je met Oyarzabal en Silva je belangrijkste aanvalsleiders moet missen. Afgelopen weekend was het dan het altijd pressende Eibar die voor het eerst echt beter leek te zijn dan Real Sociedad in LaLiga. Ook Mikel Merino leek maar moeilijk in de wedstrijd te komen, die donderdags nog een masterclass weggaf in Napels.
Natuurlijk bestaat la Real uit veel meer dan alleen de eerder genoemde spelers. Portu en Januzaj zijn buitenspelers/aanvallende middenvelders die ieder op hun eigen manier belangrijke smaken toevoegen aan het spel van de Basken. Met Zubimendi, Guevara, Merquelanz, Roberto Lopez zijn er middenvelders van brede kwaliteit; Isak, Willian José, Bautista kunnen allemaal in de spits. Met Zaldua, Gorosabel, Aihen en Monreal zijn er kwalitatief sterke backs en centraal achterin valt er prima te vertrouwen op Le Normand, Zubeldia, Sagnan en Aritz Elustondo. Technisch manager Olabe koopt gericht op jong booming talent in, mixt het met de goudmijntjes van de jeugdopleiding te Zubieta en kent met Imanol Alguacil een ingetogen clubman die zichzelf niet groter dan de club acht.
Morgen is er Barça v Real Sociedad, volgende week Real Sociedad v Atlético Madrid, we kunnen ons verheugen op de Super Copa, we kunnen ons verheugen op de tweede seizoenshelft en clashes met Manchester United in de Europa League. Real Sociedad gaat ons nog een hoop vermaak bieden dit seizoen.
